BEDTIME STORIES: ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή, μικρή χώρα, το όνομα της οποίας δεν το θυμόταν ποτέ κανένας γιατί ήταν τόσο όμορφη που σε έκανε να χάνεις και τα λόγια σου. Η Αγνωστη Χώρα ήταν ένας επίγειος παράδεισος - χωρίς τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, τα έντομα, το γκαζόν, τα ποτάμια, τις λίμνες και τους καταρράκτες. Ενα θαύμα της Νεκρής Φύσης. Υπέροχες κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες τη στόλιζαν απ'άκρη σ'άκρη, ενώ το άρρωστο φως του ραδιενεργού ήλιου την έλουζε ολημερίς. Ρομαντικοί δρόμοι με λακούβες και χαντάκια την έσχιζαν εγκαρσίως, διαχωρίζοντας τόσο καλαίσθητα την αριστερή πλευρά με τη δεξιά.

Κι όλα κυλούσαν σαν γάργαρο, εμφιαλωμένο νεράκι. Οι ρυθμοί ήταν ήρεμοι, χαλαροί, σχεδόν νεκροί. Οι κάτοικοι ήταν όλοι μονιασμένοι κι αγαπημένοι, νοιάζονταν ο ένας για τον άλλον, ειδικά αν είχαν και το ίδιο χρώμα. Γι'αυτό και οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει τη διακυβέρνηση της μικρής, Αγνωστης Χώρας είχαν στο νου τους μόνο το Κοινό Καλό. Γι'αυτό και έμοιαζαν όλοι μεταξύ τους. Εκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα, έλεγαν ακριβώς τις ίδιες λέξεις, μοίραζαν τις ίδιες ακριβώς υποσχέσεις και μάλιστα ήταν τόσο αγαπημένοι που αντάλλαζαν στελέχη και μεταξύ τους.
Και ο λαός τους αγαπούσε. Γι'αυτό και τους έβγαζε συνέχεια, ασχέτως χρώματος και σεξουαλικών προτιμήσεων...

Ομως, δεν ήταν νόστιμη ολόκληρη η τυρόπιτα. Είχε και μια καμμένη άκρη. Μια κουκίδα στο χάρτη. Ενα μικρό, γαλατικό χωριό που αντιστεκόταν στο Σύστημα. Που αντιδρούσε σε κάθε σκέψη, κάθε κίνηση και κάθε νεύμα της Πρασινοβένετης Νομεγκλατούρας.
Ναι! Ηταν εκείνο το μικρό χωριό που αντιστεκόταν στις συνήθεις πρακτικές των διαφόρων διακυβερνήσεων της μικρής, Αγνωστης Χώρας. Ο Αρχηγός της, ο Καρατζαφίξ, ένας γνήσιος απόγονος γαλακτοκομικών προϊόντων, σήκωσε πρώτος το λάβαρο της επανάστασης:

"Χωριανοιιιιιιιιιιί! Μας κλέβουν τα ιδανικά! Προδίδουν το Εθνος! Φέρνουνε μαύρους, κίτρινους και κάτι άλλους που μυρίζουνε και μας παίρνουν τις δουλειές που δεν θέλουμε! Ξυπνήστε! Εμείς θα αμυνθούμε! Εμείς θα πολεμήσουμε! Εμείς πρέπει να φάμε στο τέλος!"

Λίγα λόγια και λιτά. Ο Καρατζαφίξ είχε τη γνώση. Είχε το νου. Είχε το ρεύμα. Τη λαϊκή ετυμηγορία. Και μια εφημερίδα. Κι ένα κανάλι.
Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε μαζί του και τους πιστούς (πιο πιστούς κι απο τη Λάσι) συνεργάτες του με το κληρονομικό χάρισμα στις Επαναστάσεις. Τον ρήτορα Αδωνίξ, που μαζί με την καλλίφωνο συζυγό του Γελοουευγενία συνέγραφε σε χαρτί κάθε σκέψη του, ποτίζοντάς τη με δάκρυα που έτρεχαν μόνο απο το δεξί του μάτι. Τον μάχιμο πολεμιστή των Ειδικών Δυνάμεων Πλευρίξ, που μόνος του είχε αντιμετωπίσει 15.670 Τούρκους εισβολείς στο τελευταίο patch του "Κρίση στο Αιγαίο". Τον Μάγο της φυλής και διακεκριμένο ιατρό Βαϊτσίξ Αποστολίξ, που στο πλούσιο βιογραφικό του έχει και την ανακάλυψη του Κόκκινου Viagra για σαύρες και μολυντήρια. Τέλος, στο πλευρό του ήταν, είναι και θα είναι, ο Συνήγορος του Διαβόλου και της κυρα-Μπεζαντάκαινας, ο Βοριδίξ, που χάρη στην ποιητική του ευφράδεια και το χειμαρρώδη λόγο του φύτρωσε τσεκούρια στα χέρια του.

Η Επανάσταση ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Οι Πρασινοβένετοι έτρεμαν στο άκουσμά της. Οι Πορφυροί έστεκαν ήρεμοι, γιατί το 7,5% τους βόλευε. Οι φιλήσυχοι πολίτες της μικρής, Αγνωστης Χώρας παρατάχθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον πρόωρο Αρμαγεδδώνα. Οταν ξαφνικά... Ακούστηκε η φωνή του Θεού:

Αφρικανέ, Αφρικανέ, τη μούρη μου 'κανες πανέ...

Και έτσι, ο κάθενας μπήκε στη θέση του...

ΤΕΛΟΣ

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά το φίλο μου Zed, αυτό το ψηλό, ηλιοκαμμένο αγόρι που σέρβιρε την ιδέα του παραπάνω παραμυθιού έχοντας μια πατάτα στο στόμα.