ΚΑΙ ΚΛΑΚΕΤΑ ΕΧΩ...

Λέμε λέμε, αλλά υπάρχει και ο σινεμάς. Και τον ξέχασα πολύ θαρρώ...

Λοιπόν. Απο όσα έχω δεί μέχρι στιγμής, οι πιο ολοκληρωμένες (απο γενική άποψη) ταινίες μέχρι στιγμής είναι το Zodiac και το Bourne Ultimatum, χωρίς ωστόσο να μιλάμε για αριστουργήματα (ακόμα ίσως είναι νωρίς, αλλά δεν με έχει συγκλονίσει κάτι προς το παρόν). Στο μεν πρώτο, οι αρετές είναι σαφείς - μιλάμε για έναν απο τους πιο ιδιαίτερους Αμερικανούς δημιουργούς, κι όχι μόνο της γενιάς του. Σε πλανάρισμα, ατμόσφαιρα και σκηνοθετική τακτική ο Φίντσερ δεν παίζεται. Το ίδιο και το θαυμάσιο καστ (αυτός ο Ντάουνι Τζούνιορ επιμένει να μου βουλώνει το στόμα όλο και περισσότερο πλέον...) σε συνδυασμό με τους υπέροχους χρωματισμούς των φίλτρων του Χάρι Σαββίδη στη φωτογραφία. Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως ο Φίντσερ καταλήφθηκε απο μια αδιανόητη εμμονή με τη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα η υπερπληθώρα πληροφοριών και χαρακτηριστικών να "τσιτώνεται" μέσα στις δυόμιση ώρες του φιλμ και να "παγώνει" σε αρκετές στιγμές την προσπάθεια του θεατή να μπεί για τα καλά στην όποια ψυχολογία της ιστορίας.
Παραδίπλα, ο Ματ Ντέιμον έχει πλέον κάνει δεύτερο "εγώ" του τον Τζέισον Μπορν, και η τρίτη περιπέτεια της σειράς είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη. Τώρα, για τη σκηνοθεσία του Γκρίνγκρας μην ξανατοποθετηθώ - ο τύπος σε πιάνει απο το σβέρκο και σε πετάει στο λάκκο με τα λιοντάρια, το λαχάνιασμα του Μπορν είναι πρωτίστως δικό σου και μετά του Ντέιμον, αδυνατείς να ξεφύγεις απο τα πυρά και τελικά, όταν όλο αυτό τελειώσει, τρέχεις να σκουπίσεις τα ιδρωμένα χέρια σου που επί δύο ώρες έτριβες σα μανιασμένος. Και απο την ηδονή της έντασης, εκτός των άλλων...

Εντάξει, κατά τα άλλα δεν έχω ισοπεδωθεί κιόλας, να πω την αμαρτία μου. ΟΚ, το Planet Terror του Ροντρίγκεζ είναι καρα-διασκεδαστικό, δε σου αφήνει άντερο στο γέλιο πολλές φορές, αλλά, κακά τα ψέματα, Ταραντίνο δεν είναι. Τελεία. Οι Simpsons δεν με ενθουσίασαν (ενα πολύ καλό επεισόδιο μεγάλου μήκους, χωρίς διάθεση για το κάτι παραπάνω, δυστυχώς) και ο Χάρι Πότερ είναι το βήμα παραπάνω για τη σειρά (πιο γκόθικ απο ποτέ), αλλά και πάλι αν το δείς σαν μια σκέτη ταινία δεν τρελαίνεσαι κιόλας (για την Εμα, απο την άλλη, το αρπάζω το ξυραφάκι...). Είδα και μια ωραιότατη κωμωδιούλα, το Superbad απο τους τύπους που κρύβονταν πίσω απο τον Παρθένο Ετών 40 και το πρόσφατο Knocked-Up (Σεθ Ρόγκεν στο σενάριο, Τζουντ Απατοου στην παραγωγή), όχι τίποτα το σπουδαίο αλλά τουλάχιστον γέλασα. Δε νομίζω όμως οτι θα το δούμε τελικά στα μέρη μας, παρά μόνο αρκετούς μήνες μετά σε DVD, οπότε γάμα τα, δε λέω περισσότερα.

Παρόλα αυτά, νομίζω πως η ταινία της χρονιάς θα είναι αυτή με τον Σόμμερ και την Κορινθίου και τον ελληνικότατο τίτλο Deep End (σαν soft-core μου ακούγεται). Πρέπει να είναι πραγματικό έπος. Το εννοώ. Αλλωστε, ο σκηνοθέτης είναι ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ δημιουργός. Είχε γυρίσει εκείνη την ταινία με τον Τσαρούχα και τη Δούνια σε κάτι δάση, που αυτός το είχε σκάσει απο κάτι πυρηνικές εγκαταστάσεις που έκανε το πειραματόζωο (....) και πήγε να τις πηδήξει αλλά έσκασε απο το πουθενά μια γκόμενα να τον εκδικηθεί, επειδή την είχε χτυπήσει με μια τρίαινα... Επος λέμε.