ΣΚΑΣΜΟΣ!

Η Ελλάδα τελικά πού είναι μεγάλη; Δεν ξέρω, έχω πήξει στις αμαρτωλές τις σκέψεις. Η Ελλάδα πρέπει να είναι μεγάλη στην ιστορία της, στην προσφορά της στον πολιτισμό, στις συντάξεις της, στο ΑΕΠ της, στον ΦΠΑ της, στην κοινωνική της οργάνωση, στη Δημοκρατία της, στα δάση της, στις θάλασσές της, στα βουνά της, στην πανίδα της, στον ήλιο της, στα πανεπιστήμιά της, στο χιούμορ της, στο χαμόγελό της. Αλλά εσείς τη θέλετε μεγάλη στο ΜΠΑΣΚΕΤ και στο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Ε, ό,τι και να πεί κανείς μετά απο αυτή τη διαπίστωση, είναι πολύ, πολύ λίγο...
Βάζεις να παρακολουθήσεις αραχτός στην πολυθρόνα σου ενα απλό ματσάκι ανάμεσα σε δύο αποδεδειγμένα πολύ καλές ομάδες για να φχαριστηθείς. Κι έχεις απέναντί σου, αντί για δέκα παίκτες, δύο πλάσματα που ξέβρασε η ίδια η Κόλαση: τον Σκουντή και τον Ιωάννου. Να φωνάζουν και να ωρύονται για αδικίες και εγκλήματα που διαπράττονται κατά του έθνους μας! Να φτύνουν κατάμουτρα εθνικιστικές κορώνες κάθε δύο λεπτά, εν είδη απόγνωσης επειδή κάποιος τους είπε οτι οι τύχες του τόπου κρίνονται απο τα τρίποντα του Ναβάρο. Επειδή κάποιος τους είπε οτι ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης είναι ήρωες μεγαλύτεροι του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη και πρέπει να τους προσκυνάμε και να τους γλύφουμε τον κώλο μην τυχόν και μας πάθουν τίποτα. Και επειδή η βλακεία είναι αήττητη, τούτο το δίδυμο της ανωριμότητας πρέπει ταυτόχρονα να μας πείσει πως, αν δεν γκαρίζουμε και δεν χτυπιόμαστε στο πάτωμα σαν κι αυτούς, είμαστε ανθέλληνες και, πιθανότατα, παραλλαγές του Εωσφόρου.
Ειλικρινά, εύχομαι απο δω και πέρα ΜΟΝΟ αποτυχίες σε κάθε βήμα Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Μα τω Θεό, δε μας αξίζει τίποτα. Και κυρίως σε τύπους σαν τον Σκουντή, τον Ιωάννου και τον Χατζηγεωργίου, δεν αξίζουν ούτε καν αυτές οι πέντε αράδες που χαράμισα για πάρτη τους. Τίποτα. Ούτε μισό σάλιο, ούτε μισό μετάλλιο. Πίσσα και πούπουλα μόνο, ίσως...

Υ.Γ. Μαγκάκια, προσοχή. 'Η το κατέχεις το άθλημα, ή πουλάς τσιγάρα για ντεπόν. Σε ολόκληρο τουρνουά η ελληνική ομάδα κορόιδευε το μπασκετάκι. Δεν έπαιζε ούτε στάλα. Αλλά είχε πάθος, οκ, και τεράστια κωλοφαρδία. Ενα καλό παιχνίδι κάναμε (με τους Ισπανούς) και χάσαμε έτσι ακριβώς όπως κερδίζαμε εμείς μέχρι εκείνη τη στιγμή όλους τους άλλους τους ταλαίπωρους. Οι καημένοι οι Σλοβένοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν και λογικό. Εμείς τότε το παίζαμε μάγκες, ήρωες, προσωπικότητες και άλλες τέτοιες πίπες. Τώρα μάθαμε οτι, για να κερδίσεις την τύχη σου, θέλεις τέχνη στα χέρια σου. Την οποία την έχουμε, φευ. Αλλά πρέπει να μάθουμε να τη χρησιμοποιούμε σε 40 κι όχι 2 λεπτά. Και η μεγάλη ομάδα φαίνεται όταν μετά απο ήττα σκύβει το κεφάλι και θυμάται τις δικές της μαλακίες κι όχι τα σφυρίγματα των διαιτητών. Εσείς που πέφτετε πάνω τους λες και μας έκοψαν τη φόρα (ναι, ναι, όπως και με τους Σλοβένους, τους Κροάτες, τους Ρώσους...), έχετε πέσει στο λήθαργο της μόνιμης αποδοχής της αποτυχίας. Ούτε και σε σας αξίζει τίποτα. Ειλικρινά.