Ωρες χαράς να θυμάσαι τί ωραία πράγματα αντίκρυσες φέτος - κι ας μην είναι στα ίδια επίπεδα η χαρά, όπως όταν τα πρωτοαντίκρυσες (ή, φευ, τα αντικρύζεις ακόμα).
Φέτος ήταν μια εξαιρετική σεζόν. Το να αφήνεις εκτός δεκάδας τουλάχιστον 5-6 ταινίες που σού άρεσαν, είναι μια γλυκιά πίκρα.
Ακολουθούν οι δέκα που ξεχώρισαν. Ο χρόνος θα δείξει αν τούς άξιζαν οι θέσεις που πήραν. Αν και, προς το παρόν, μη σας πω πού έχω γραμμένο τον χρόνο.
του Μάρτιν Σκορσέζε
Ο,τι και να του δώσεις να παίξει, αυτός ο ΝτιΚάπριο θα το παίξει τόσο στο μάξιμουμ, σαν κάποιος να του είπε οτι δεν υπάρχει αύριο. Ισως και να το δοκίμασε, σαν τρικ, ο Μάρτι και να εκτόξευσε μια "ήπια" ιστορία σε ενα τρίωρο tour-de-force, δέκα επίπεδα πάνω απο οποιοδήποτε βαρβιτουρικό που παίζει να σου πασάρει ο Τζόνα Χιλ...
του Σπάικ Τζονζ
Αν δεχτώ πόσο σιχαίνομαι τους χίπστερς, τότε πρέπει να στήσω κάποιου είδους άγαλμα στον Σπάικ Τζονζ για το γεγονός οτι με "σκλάβωσε" για δύο ώρες με τούτο το - μάλλον - "χίπστερ" έπος μοναξιάς και διαρκούς αναζήτησης του άλλου σου μισού. Το φιλμ λειτούργησε υπερβολικά εσωτερικά στην περίπτωσή μου, σα λεύκωμα ψυχανάλυσης, οπότε κάθε προσπάθεια αντικειμενικής κριτικής απο μεριά μου έβρισκε σε τοίχο...
του Νόα Μπάουμπαχ
Ο Γούντι Αλεν... μιας παλιότερης χιλιετίας. Φρέσκος, ειλικρινής, αστείος, συγκινητικός, τρυφερός, με λίγες νευρώσεις αλλά πολλή και ατόφια χρυσαφένια καρδιά. Και γυναίκα! Αυτή η Φράνσις με πήρε και με σήκωσε όσο καμία άλλη... Φράνσις φέτος. Ηταν η σεζόν του... αγκαλίτσα, κακά τα ψέματα!
του Ντενί Βιλνέβ
Καταστροφικά υποβλητική ατμόσφαιρα, αργοί μα υπνωτιστικοί ρυθμοί, μουντίλα οικογενειακής... διάλυσης, ενα άλυτο μυστήριο, μισή ντουζίνα αψεγάδιαστες ερμηνείες κι ένας βουβός πόνος αγωνίας και προσωπικού πάθους. Μέσα σε δυόμιση ώρες, όλα αυτά, επί "δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο".
του Αλεξάντερ Πέιν
Αλλη μια "αγαπησιάρικη" προσθήκη σ'αυτή τη σεζόν, προχωρημένη... ηλικιακά, αλλά τόσο μα τόσο αυθεντική, ασπρόμαυρη και σφηνωμένη στην πίσω πλευρά της καρδιάς - εκεί που κρύβεις το αιώνιο παιδί, τον μικρομέγαλο που κυνηγάει το όνειρο, την ελαφρότητα του "γιατί έτσι". Ο Πέιν αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά - και καλύτερα απο ποτέ - πόσο καλά ξέρει τη "διαδρομή με το βανάκι".
του Φέλιξ Βαν Γκρούνινγκεν
Αγάπη γεννημένη απ'το θάνατο. Πού μεγάλωσε απο τον πόνο της απώλειας. Πού δοκιμάστηκε απο την ευτυχία. Που κινδύνεψε απο την Πίστη. Αγάπη ραγισμένη, αλλά αιώνια. Οπως ενα κρυφό τατουάζ, μια μελανιά που... ραγίζει καρδιές. Σε ενα φινάλε που, απλά, επιβεβαιώνει το προσδόκιμο ζωής αυτού του φιλμ: την αιωνιότητα.
του Αλφόνσο Κουαρόν
Ξέρω, δε θα κρατήσει στο χρόνο. Δε θα το ξαναδώ σε 3D σε μια τεράστια οθόνη. Δε θα ξαναπάθω ναυτία, δε θα ξαναμετράω τις αισθήσεις μου μετά το φινάλε. Αυτά είναι τα λογικά. Αλλά αγαπώ το παράλογο και θα επιμένω, κάθε φορά που το βλέπω, να επανέρχομαι σε εκείνο το αρχικό σοκ της πρώτης φοράς, και να αφήνω τον εαυτό μου στο ανεξέλεγκτο της πιο ρηξικέλευθης σκηνοθετικής υπέρβασης των τελευταίων ετών.
του Γουές Αντερσον
Εδώ να δείς αγάπες! Τί να πρωτοπώ (ή μήπως... ξαναπώ;) για το σινεμά του Αντερσον, τα κάδρα του, την ευαισθησία του, το παστέλ χιούμορ του, τους καρτούν ήρωές του, τον σκηνοθετικό του πλουραλισμό και τους συνεργάτες του (από το σχιζοφρενικά πολυτελές καστ του μέχρι τον "θεόπνευστο" συνθέτη του Αλεξάντρ Ντεσπλά)... Ταινίες σαν αυτή απαγορεύουν δια ροπάλου λόγια που επιμένουν να περιορίζουν το θαύμα του ΣΙΝΕΜΑ.
του Λαρς Φον Τρίερ
Αρνούμαι πεισματικά να βγάλω το καπέλο στο Δανό, γιατί τού τα 'χω μαζεμένα απο κάποιες "ατασθαλίες" του. Ισως απλά να ντρέπομαι, βέβαια, που δε μπορώ να αντισταθώ στο γεγονός οτι ρούφηξα μέχρι το μεδούλι τούτο το αριστουργηματικά εγκεφαλικό του πόνημα, σα νερό πηγής... έμπνευσης, έστω κι αν κατά παραγγελία του ιδίου (;) υποβλήθηκε στο σαδιστικό πετσόκομμα των δύο μερών. Αυτό του κόστισε και μια πρωτιά. Αλλά, στην ουσία, ποιός χέστηκε; Ο Τρίερ μετράει ακόμα απώλειες!
Κορυφή. Συνώνυμη, πλέον, με το όνομα Τζόναθαν Γκλέιζερ. Με τρείς ταινίες μονάχα στο ενεργητικό του, τον λες και πρωταίτιο ενός καλλιτεχνικού "πραξικοπήματος", που μοιράζει εγκεφαλικές διεγέρσεις με δύο καρέ και τρείς νότες.
Το ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ δεν είναι μονάχα η καλύτερη ταινία της σεζόν. Είναι το παράλληλο σύμπαν εκείνο που, χωρίς να προλάβεις να το αντιληφθείς, έχει αρχίσει να σου τρώει τα σωθικά. Να σου γαμάει το μυαλό. Να σε κάνει να τρέμεις σύγκορμος, απο ανατριχίλα δέους, οτι κάτι τέτοιο παίζει να επαναληφθεί. Σ'αυτή τη ζωή, την άλλη, ποιός ξέρει.
Μ'αυτά και με τούτα, πάπαλα και για φέτος. Οψόμεθα να ζήσουμε μια χρονιά σαν κι αυτή και του χρόνου. Και με λίγο καλύτερο ελληνικό σινεμά - ενα κράμα της αρτιότητας του "Μικρού Ψαριού" του Γιάννη Οικονομίδη και της επιβεβλημένης τρέλας του "Αδάμαστου" του Θάνου Κερμίτση. Αν υπάρχει κανείς που να 'χει, ακόμα, τα κότσια και το ταλέντο τους.
Ορέν ντουβάρ.
2 σχόλια:
Δεν έχω δεί ακόμα Νεμπράσκα, το Κάτω από το δέρμα και τα Μιλφομάνια 1-2, αλλά στις καλύτερες μέσα το Γκράβιτι;;; Μα γιατί;;;
Νομίζω οι λόγοι είναι εμφανείς στην περιγραφή.
Δημοσίευση σχολίου