Εφτασε η ώρα που τρώω μανταρίνι, που λέγαν' και τα Ημίζ. Απολογισμός της σεζόν, όπως πάντα με εκκίνηση τον... Κάτω Κόσμο.
Αυτές είναι οι χειρότερες στιγμές που πέρασα φέτος απέναντι απο μία οθόνη. Δηλαδή, δέκα απο αυτές, γιατί αν τις βάζαμε όλες θα τρώγαμε χώρο κι απ'του διπλανού.
Σε αντίστροφη μέτρηση, μέχρι τον πάτο του κουβά.
του Ζαν Πιέρ Ζενέ
Μόνο θλίψη μπορεί να σου προκαλέσει η βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίζει το φιλμικό χρόνο ο πάλαι ποτέ αγαπημένος Ζενέ. Είκοσι λεπτά μετά την έναρξη, κοιτούσες το ρολόι σου απορημένος για το πώς πέρασαν... τρείς ώρες. Για να φτάσεις, ηττημένος, στο τελευταίο δεκάλεπτο του φιλμ, που κάνει τον "Γολγοθά μιας Ορφανής" να μοιάζει με Ταρκόφσκι.
του Τζέι Σι Τσάντορ
Ναι, θυμάσαι, αυτό που ο Ρέντφορντ θαλασσοπνίγεται, αφήνοντας στο ενδιάμεσο τη Μανταλένα που κρύβει μέσα του να ρεμβάζει το άπειρο. Θυμάσαι. Μην κάνεις πως δε θυμάσαι. Εκτός κι αν είσαι απο τους τυχερούς που όντως ξέχασαν.
του Τζορτζ Κλούνι
Το φετινό βραβείο "αργού κι επίπονου εκ του χασμουρητού θανάτου" παίρνει απο τα χέρια του περσινού νικητή "Lincoln" o άνθρωπος που συγκίνησε τον Πάνο Παναγιωτόπουλο. Το λες... αναμενόμενο.
του Αλέξανδρου Αβρανά
Τη δεκαετία του '70 ο Αγγελόπουλος γέννησε κλώνους που έγιναν μέχρι και... σύνθημα (πόσο "Δοξόμπους" είσαι κλπ.). Τώρα, ο Λάνθιμος εκτός απο... κυνόδοντα, "φύτρωσε" και μια καινούρια στρατιά "greek weird wave" απατεώνων σαν τον Αβρανά, που τουλάχιστον έμαθε το κόλπο της Βενετίας. Μη γαμάτε άλλο, χανόμαστε.
του Γούντι Αλεν
Βότκα, Ζαντάκ, υστερία. Βότκα, Ζαντάκ, υστερία. Βότκα, Ζαντάκ, υστερία. Βότκα, Ζαντάκ, υστερία.
Ο Γούντι Αλεν της νέας χιλιετίας.
του Σπάικ Λι
Πρέπει να έχεις πρόβλημα στον εγκέφαλο για να αποκτήσεις το θράσος να φτιάξεις κάτι σαν αυτό που έκανε ο Σπάικ Λι με το "τοίχο-τοίχο-μη-σε-πετύχω" ριμέικ του νοτιοκορεάτικου αριστουργήματος. Βαράς ενέσεις και χωρίς να έχεις δεί ΚΑΝ το πρωτότυπο, φαντάσου...
του Πάολο Σορεντίνο
'Η αλλιώς, η τέλεια στιγμή να βάλεις στο bluray την αληθινή "Ντόλτσε Βίτα". Ξέρεις, αυτή που άφησε το κουσούρι στον κάθε Σορεντίνο να ορέγεται τη δική του αιωνιότητα στο φιλμικό παλμαρέ. Μου λείπει ο Δαλιανίδης, ειλικρινά.
του Λι Ντάνιελς (duh!)
Ο ορισμός της κιτσαρίας σε φορμά... προεκλογικού σποτ για τον Ομπάμα, η νέα προσπάθεια της... μασονίας της Οπρα να μας κάνει να πλαντάξουμε στο κλάμα επειδή "once you go black you never go back" μας έφερε προ των ευθυνών μας: ή κατεβαίνουμε με τα πλακάτ την επόμενη φορά ή... δώδεκα χρόνια σκλάβοι.
του Ρίντλεϊ Σκοτ
Αν είχα τη δυνατότητα να μπω έστω και για μισό δευτερόλεπτο στο μυαλό του Σκοτ όταν γύριζε αυτή τη μαλακία, θα τού τον αφαιρούσα. Προσωρινά ή όχι, χέστηκα. Εργα λοβοτομημένα ανήκουν σε λοβοτομημένους. Κι αυτή είναι μια δικαιοσύνη που ταιριάζει στο "Συνήγορο"...
Ψάχνοντας την τέλεια και απόλυτη "αποτέτοια" της χρονιάς, κατέληξα στο συμπέρασμα οτι το Οσκαρ Πατάτας είναι άδικο να καταλήγει σε... πατάτα. Πρέπει να κάνεις την ανατροπή, να κοιτάξεις έξω απο το σχήμα. Κάτω απο το δέρμα. Ισως και μέσα στο... οβάλ γραφείο. Τί θα βρείς; Αυτούς εδώ:
Δηλαδή, το 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ, του Στιβ ΜακΚουίν. Τη μεγαλύτερη απάτη, σε χαμηλό τέμπο και με παιδιάστικη αφέλεια που μπορούσε να σου πετάξει σα γιαούρτι στη μάπα ο οργασμός... αντιρατσισμού του σημερινού Χόλιγουντ. Βιομηχανία θεάματος; Μπα, το "Gravity" δεν έκανε για Καλύτερη Ταινία. Εδώ έχουμε μπόλικο κλάμα, μαστίγωμα, ξανά κλάμα, μανιέρα και όσο "Roll, Jordan, Roll" αντέχει το υπογάστριό σου. Καλά στερνά.
Αυτά, μον αμίζ. Ακολουθούν τα καλύτερα. Και τα χειρότερα του χρόνου... έπονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου