1981. ΠΑΣΟΚ. Εχοντας στα χέρια του τη... νατοϊκή εντολή, ο Ανδρέας γίνεται πρωθυπουργός και η Ελλάς μαθαίνει τον "ανύπαρκτο σοσιαλισμό". Εκατομμύρια "αγωνιστές" τιγκάρουν κάθε κρατικό οργανισμό και δημόσια υπηρεσία με μισθούς και επιδόματα Ελβετίας. Για χρόνια. Την ίδια στιγμή, κάθε μηχανή παραγωγής (γεωργία, βιοτεχνία, ελαφριά βιομηχανία) βάζει το ένα λουκέτο μετά το άλλο και ο... Λαλάκης ο Εισαγόμενος γίνεται απο cult trend, σύμπτωμα μιας ολόκληρης γενιάς. Με κλειδωμένη την εσωτερική παραγωγή, η Ελλάς δανείζεται. Η νατοϊκή εντολή πιάνει τόπο. Λαμβάνουμε χρήμα με το τσουβάλι, το οποίο μοιράζεται στην κατανάλωση και όχι την επένδυση ή την παραγωγή. Οι δανειστές ξέρουν, δεν είναι κορόιδα. Κάποτε θα έρθουν να τα πάρουν και μάλιστα με τόκο "πούτσα και καράτε". Μετά ο γερομπισμπίκης τρώει γεροντοκαψούρα, η τιμημένη Αριστερά συμμαχεί με τον "προδότη" Μητσοτάκη και την επάρατο Δεξιά προκειμένου να πετάξουν τους "Αμερικάνους" έξω απο την πίτα. Η συνέχεια γνωστή, μην κουράζομαι άλλο.
Το κομβικό σημείο λέγεται 2009. Ο Καραμανλής θέλει εκλογές στα δύο μόλις χρόνια διακυβέρνησης (δεύτερος γύρος) της ΝΔ. Βατοπέδια, SIEMENS, Ζαχόπουλοι και αποκαΐδια του φαγοποτιού των Ολυμπιακών πρεσάρουν την κατάσταση. Αλλά μεταξύ μας, ο Κωστάκης δεν ήταν ποτέ βλάκας. Οχι ορίτζιναλ τουλάχιστον, σαν αυτούς που έχουμε συνηθίσει. Είχε μια καυτή πατάτα στα χέρια του, την ορολογιακή βόμβα του επιστρέφοντα τοκογλύφου και δεν ήταν μαλάκας να τη βάλει στον κώλο του. Βρήκε έναν ΓΝΗΣΙΟ μαλάκα να το κάνει, στο πρόσωπο του Γιωργάκη. Με τις... νατοϊκές ευλογίες, ξανά, ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης γίνεται... πετρέλαιο του Αιγαίου, η μοιρασιά αλλάζει χρώμα και είδος, αλλά ουχί πολιτική σκέψη. Ηταν, προφανώς και με ειλικρίνεια, μια... νέα αλλαγή.
Με αυθόρμητες συγκρίσεις με το παρελθόν ("Λεφτά Υπάρχουν", "Η Δεξιά ευθύνεται για την κρίση", "Η Ελλάδα έχει δυνατότητες να παράγει") και τον αντίποδα της "κυνικής" προεκλογικής καμπάνιας της ΝΔ ("Πρέπει να πάρουμε σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση της διεθνούς κρίσης, δε χαϊδεύουμε αυτιά" - ακόμα και σε προεκλογικό σποτ του ίδιου του Καραμανλή), ο λαός δεν ξεχνά τη μηλιά (ούτε τα μήλα που ξερνάει) και ακολουθεί σε συγκινητικά ποσοστά αυτόν που τού τάζει τα περισσότερα. Δώσε και σώσε, πάνε να μας κόψουν το παντεσπάνι...
Την ίδια περίοδο, ένας πασοκοθρεμμένος αστός γίνεται πρόεδρος της... ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οπως συνήθως συμβαίνει με την ελληνική βερσιόν της "λαϊκής επανάστασης", ενα "παιδί του μπαμπά" (που έφτιαξε ουκ ολίγα στη ζωούλα του απο μίζες και παραχωρήσεις του... σατανικού σήμερα Σοσιαλιστικού Κινήματος), αφού έκανε το αγροτικό του στις διάφορες Γένοβες (έξοδα πληρωμένα απο το κακό σύστημα) κι αφού (εξυπακούεται) δεν ασχολήθηκε με φαιδρά θέματα τύπου "πώς βγαίνει το ψωμί", χρησιμοποίησε ακριβώς τις ίδιες παροχές με το κόμμα εξουσίας που αντιπολιτευόταν (απόδειξη τρανή αυτός ο Βεελζεβούλ, το YouTube...): 150.000 νέες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο (μέχρι να δουλεύουν ακόμα και οι άνεργες ακρίδες), εξαφάνιση γραφειοκρατίας, μονιμοποίηση δημοσίων υπαλλήλων και προσλήψεις άλλων τόσων (θέμα SOS αυτό), κλπ. Τζίφος τα ποσοστά, ο νεοσσός ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει ελαφρά τη καρδία στη Βουλή.
Στο μεταξύ, έχουν έρθει τα παλικαράκια να μαζέψουν πίσω τα χρωστούμενα. Οχι επειδή απλώς πρέπει να τα πάρουν πίσω, αλλά γιατί η κορύφωση του σχεδίου βασίζεται (απο την αρχή που υφαινόταν στον πρώιμο ιστό του ΠΑΣΟΚ των 80s) στο οτι δε θα μπορέσει το κράτος να τα δώσει πίσω. Κερδίστε χάνοντας! Με τα μνημόνια στο χέρι, ενώ ακόμα και τραβεστί φάλαινα μπορεί να συνειδητοποιήσει οτι το - πλασματικό, ουσιαστικά - χρέος δεν μπορεί να εξοφληθεί με τίποτα, οι ουσιαστικοί υπάλληλοι του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος (Σαμαράς, Παπανδρέου, Παπαδήμος) κάνουν με ατσούμπαλο τρόπο τη δουλειά που τούς ανέθεσαν. Να πρέπει να εκτελέσουν τις εντολές των αφεντικών τους (ποιός καλοδουλωτής υπάλληλος δε θα το έκανε;) και ταυτόχρονα να μην πληγώσουν την αιώνια γκόμενα: τον Ελληνα αποτέτοιο του ΠΑΣΟΚ, του Κωστόπουλου, του "ζω σαν πρίγκιπας" με ξένα κόλλυβα, του "απο γαϊδούρι σε Καγιέν, τρία τσιγάρα δρόμος".
Κάποιος πρέπει να συνεχίσει την παράδοση, όμως. Τώρα που δεν υπάρχουν πλέον, τύποις, πασοκικά "αποκούμπια" για εύκολες επαναστάσεις κατά πάντων, δωρεάν χλιδής και ανέξοδου νεοπλουτισμού, κάποιος πρέπει να χαρίσει πράγματα. Ενας γνήσιος απόγονος της "ελληνικής Αριστεράς" είναι αυτός που πρέπει να τραβήξει το κουπί. Ο Τσίπρας, βέβαια, δεν είναι ακριβώς αυτό. Δεν ηγείται ενός πολιτικού κόμματος, αλλά μιας κολεκτίβας συνιστωσών, εντελώς αποκομμένων μεταξύ τους. Υπάρχει παλαιό πασοκικό κατάλοιπο (βλ. συνεργάτες Ακη), μπανάλ αριστερός εξτρεμισμός (βλ. μέλη ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και συντηρητικού, κυνικού τύπου "πολιτική" Αριστερά (με κύριο εκφραστή τον Λαφαζάνη). Στην κορυφή, ο Τσίπρας εκφράζει την ευκολία των πάντων. Γι'αυτό και προβάλλει απο παντού ως η "νέα φωτεινή επιλογή". Δεν αδικώ αυτόν που το πιστεύει. Ακόμα κι αν ξέρει το ιστορικό του, την - κατ'ουσία - προσωπικότητά του. Δε γυρίζεις πίσω σε Σαμαρά και Μπένι, είναι καθημερινό θέσφατο πλέον.
Νομίζω οτι οι συσχετισμοί είναι - τελικά - εξαιρετικά απλοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να χρωματίσει το πρόγραμμά του με την ίδια ευκολία που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ήθελε να χρωματίσει ενα λαό που μόλις πήγαινε να σηκώσει κεφάλι. Τον έφτιαξε, σχεδόν, κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση και ο Ελληνας δε ξέφυγε ποτέ απο αυτό. Σήμερα, πολλά απο αυτά που υπόσχεται ο Τσίπρας απλά δε γίνονται, ακόμα κι αν κάποια ακούγονται τόσο ωραία στη θολούρα της ιθαγενούς μας αποτυχίας. Εχουν μέσα όμως βαρύγδουπες υποσχέσεις, πού τόσο έχει ανάγκη ο Ελληνας. Εδώ και τριάντα χρόνια τρέφεται αποκλειστικά με αυτές, δε μπορείς να του αλλάξεις πλέον τις διατροφικές συνήθειες που πέρασε στα παιδιά του κι αυτά στα παιδιά τους κ.ο.κ. Και σαν τέτοια πολιτική πραγματικότητα, ο Τσίπρας, απλά, δε θέλει να κυβερνήσει. Δεν το χρειάζεται γιατί, αν έρθει σε αυτή τη θέση, θα πρέπει να βγάλει το λαγό απ'το καπέλο που, ακόμα και ο ίδιος το ξέρει, είναι άδειο. Η κατάσταση έχει αντιστραφεί: ο χρωματισμός της υπόσχεσης δε μπορεί να συντηρηθεί κυβερνητικά. Γι'αυτό και, αν παρατηρήσεις, όταν το κόμμα φτάνει σε κάποιο δημοσκοπικό "peak", γίνεται μια δήλωση στελέχους που τρομάζει κόσμο...
Πιο δίπλα, μια άνοδος ακροδεξιού, νεοναζιστικού μορφώματος με υπόδικους συντελεστές και θιασάρχη πίσω απ'τα κάγκελα. Αλλη μια αιώνια ερωμένη του Ελληνα: η λεβεντιά του καταδικασμένου.
Ο Ελληνας ήταν, είναι και θα είναι ενα υβρίδιο εξωφρενικής ανυπακοής και απολυταρχικής σκέψης. Ενα ον βίαιο, μισαλλόδοξο, επεκτατικό. Εξυπνο, πονηρό, δραστήριο αλλά και σκιώδες. Ακρατα συναισθηματικό, αλλά πάντα με λάθος εκρήξεις.
Η Αυγή δε γέννησε φασίστες. Απλά τους νομιμοποίησε στην κάλπη, τους εμφάνισε στη γειτονιά σου και τους έδωσε - προσωρινά - πανί να σκουπήσουν το ντροπιαστικό μέτωπό τους. Ναι, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής ήταν, είναι και θα είναι φασίστες. Επειδή πριν ψήφιζαν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, δεν αλλάζει το γεγονός οτι κουβαλάνε το DNA του αυτού υβριδίου...
Εχεις λοιπόν μέσα σου τον αιώνια βολεμένο. Τον αιώνια φασίστα. Τον αιώνια υποταγμένο στην ευκολία των πάντων. Τον αιώνια ρομαντικό. Τον αιώνια ονειροπόλο. Τον αιώνια μιζαδόρο. Τον αιώνια κλέφτη. Τον αιώνια άγιο. Τον αιώνια επαναστάτη. Τον αιώνια υπάλληλο.
Γι'αυτό είσαι καταδικασμένος να ψηφίζεις αιώνια, τους αιώνιους, εις τους αιώνας. Αν ακόμα θεωρείς τον εαυτό σου τον "προβληματισμένο", τσέκαρε πρώτα πόσο μακριά βρίσκεσαι απο την ίδια λέξη χωρίς το "προ-".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου