Μπράβο, είσαι η καλύτερη! Ιδού δέκα απο τις καλύτερες στιγμές που έζησα φέτος στη σκοτεινή αίθουσα. Σε σχέση με άλλες χρονιές, φέτος το αξιοπερίεργο ήταν οτι περισσότερες απο τις μισές τις είχαμε δεί πριν καν τελειώσει το '12...
Βουρ στον πατσά, λοιπόν:
του Μπεν Ζάιτλιν
Ο τυπάς αυτός πέταξε με τις κλωτσιές τον φιλόδοξο Μπεν Αφλεκ απο την οσκαρική πεντάδα των σκηνοθετών και πολύ καλά τού έκανε! Συναρπαστικός συναισθηματισμός και λυρικές εικόνες, δεμένες σαν αγκαλιά με τις θαυμάσιες ερμηνείες πατέρα και κόρης, τούτο το "ήσυχο" έπος ανακάλυψης και ψηλάφισης της ανθρώπινης φύσης δε σ'αφήνει (παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις) να πάρεις το μυαλό σου απο πάνω του. Γιατί για τα μάτια δε χρειάζεται να γίνει λόγος.
του Τομ Χούπερ
Κλασικότερο του κλασικού, ρεταλιασμένο απο συνεχή παιξίματα σε σινεμά, θέατρα, τηλεοράσεις και δε συμμαζεύεται, αλλά πάντα με ψηλά το κεφάλι για το μέγεθος και την αξία του, το έπος του Ουγκό πέρασε στην οθόνη αυτή τη φορά μέσω Μπρόντγουεϊ και σου πήρε το σκαλπ! Αλλωστε, ειδήμων στο θέμα "σκαλπ" (κοινώς, φάε κοντινά μέχρι να σκάσεις), ο Χούπερ δε θα μπορούσε παρά να εκμαιεύσει απο το πλήθος των εντυπωσιακών ερμηνευτών του το απόλυτο: μια θέση πολύ ψηλά, στο βάθρο της - πραγματικά - ανατριχιαστικής εκτέλεσης σπουδαίων μελωδιών. Ναι, βάζω και τον Ράσελ μέσα σ'αυτό, μη βαράς.
του Σαμ Μέντες
Ο καλύτερος Μποντ από εποχής... From Russia With Love, λύνει και δένει σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, σε ενα πόνημα συγκινητικά τοποθετημένο στη βαριά κληρονομιά ενός θεωρητικά ανίκητου (αλλά τελικά ευάλωτου) πράκτορα. Ο Κρεγκ έγινε ένα με το ρόλο, η Ντεντς έκανε την Μ τον πιο πλούσιο δεύτερο χαρακτήρα που είδε ποτέ η σειρά, ο Μπαρδέμ διασκέδασε επαρκώς την... bitch που κρύβει μέσα του και ο Μέντες με απλές κινήσεις παρέδωσε τον καμβά του νέου Μποντ όπως τον λαχταρούσαμε... απο το 1963.
του Ράιαν Τζόνσον
Ενα απο τα πιο οργανωμένα πρωτότυπα σενάρια των τελευταίων ετών μπλέκεται σε ενα οριακά αμφιλεγόμενο sci-fi σκηνικό, μπολιασμένο όμως με γενναίες... νουάρ δόσεις. Εύσημα στο 100% για τον Ράιαν Τζόνσον, σκηνοθέτη και σεναριογράφο με δημιουργικά "cojones" που αρέσκεται στο να περιπλέκει με τόσο κινηματογραφικό τρόπο τα "εύκολα", χωρίς να αφήνει δευτερόλεπτο απο την πλοκή να πέσει κάτω. Θα έχεις να το λες μερικά χρόνια αργότερα, ως ατάκα, το "...όπως τα είχαμε δεί στο Looper".
του Λεός Καράξ
Ο "δικός μας άνθρωπος" αλλάζει δέκα διαφορετικές προσωπικότητες, ζωές, συναισθήματα, παρέες, ιδιότητες. Είτε λέγεται Ντενί Λαβάν, είτε ο "άγνωστος Χ" εσύ έχεις μπεί για τα καλά στον πιο σαγηνευτικό λαβύρινθο εξουσιαστικού σουρεαλισμού που έχεις φανταστεί, δια χειρός ενός απο τους πιο... τραμπαλίζοντες auteurs. Ειδική μνεία για την αριστουργηματική δίλεπτη σεκάνς των ομιλούντων οχημάτων - θα μπορούσε να είναι ενα φιλμάκι μικρού μήκους για την ίδια σου τη ζωή. Μην κρύβεσαι!
του Ανγκ Λι
Ακούς συχνά το "είσαι μια ζωγραφιά"; Ο Ανγκ Λι δε νομίζω οτι το ακούει συχνά, αλλά το ταξίδι του νεαρού Πισίν Πατέλ μετά της τίγρεως... Ρίτσαρντ Πάρκερ είναι το ωραιότερο έργο τέχνης του. Ακόμα κι αν η "τέχνη" του δαιμόνιου Ταϊβανέζου παραμένει απροσδιόριστη, εδώ δεν έχεις παρά να σηκώσεις τα χέρια ψηλά παραδινόμενος σε τούτη την οπτικοακουστική πανδαισία. Δίκαιο πέρα ως πέρα το Οσκαρ σκηνοθεσίας, αγκαζέ με τα πιο "αντε γειά μαλάκα" οπτικά εφέ της χρονιάς.
του Παρκ Τσαν-Γουκ
Ο Νοτιοκορεάτης φίλος αγαπάει τον Χίτσκοκ. Εμείς αγαπάμε και τους δύο. Σκεφτείτε τώρα οτι όλοι εμείς οι "αγαπημένοι" γινόμαστε μια παρέα. Και μιλάμε για σινεμά. Το αποτέλεσμα λέγεται Stoker και, ναι, είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις απο μια τέτοια "κουβεντούλα". Το ευφυές καδράρισμα του Παρκ είναι για το πανεπιστήμιο, η μουσικές επιλογές τονίζουν την ατμόσφαιρα διακριτικά, οι ήχοι αλωνίζουν σε τερέν δικό τους, οι pop-quiz αναφορές δε σ'αφήνουν να πάρεις ανάσα. Αν όλα αυτά δε σε αφορούν, τότε παράτα το μέσο και σου εύχομαι κολλητιλίκια με την Μία Γουασικόσκα.
του Τιμ Μπέρτον
Η αδελφή ψυχή που λέγεται Τιμ Μπέρτον στη δική μου περίπτωση μοιάζει με έναν πολύ αγαπημένο θείο, που όποτε έρχεται για επίσκεψη κουβαλάει ενα κάρο καλούδια που ξέρει οτι θα με κάνουν χαρούμενο, ακόμα κι αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν έχουν καμία επαφή. Ο συγκεκριμένος animated φόρος τιμής στις "αγάπες" των horror movies της χρυσής εποχής της Universal είναι ακριβώς αυτό: ενα δέμα με καλούδια που, ένας ανιψιός σαν κι εμένα, περιμένουν δακρύζοντας απο χαρά στο κατώφλι της πόρτας, βλέποντας τον αγαπημένο θείο να πλησιάζει για να τού τα προσφέρει. Αξία; Οντως, ανεκτίμητη.
του Τζο Ράιτ
Ναι, έπαιζε η Κίρα Νάιτλι και μάλιστα όχι και τόσο καλά. Ναι, ο Ααρον Τζόνσον ήταν η πιο-λάθος-επιλογή-πεθαίνεις για το βαρύνοντα ρόλο του Βρόνσκι. Αλλά ο Τζο Ράιτ δε σε είχε κατά νου για όλα αυτά, έτσι κι αλλιώς. Σε πιάνει απ'το σβέρκο και σού λέει με όσο πιο καθηλωτικό τρόπο μπορεί "κοίτα τί θα κάνω". Και τότε βλέπεις να περνά μπροστά απο τα μάτια σου η ωραιότερη και πιο δημιουργική σκηνογραφική-σκηνοθετική-χορογραφική δουλειά που έχεις αντικρύσει ποτέ σου, πατώντας ανελέητα θεούς και δαίμονες των όποιων ελαττωμάτων της. Κι εκεί, απλά το βουλώνεις. Γιατί δεν έχεις και τί να πείς, άλλωστε.
Η κορυφή για φέτος έχει όνομα. Μπορείς να το συλλαβίσεις; ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ. Αν δε μπορείς, άνοιξε τα στραβά σου και μάθε μπαλίτσα απ'τον άρχοντα.
DJANGO, Ο ΤΙΜΩΡΟΣ. Τού χρωστάμε φέτος όλα όσα αγαπάμε στο σινεμά.
Αυτά τα ολίγα για φέτος, φίλε μου ανύπαρκτε αναγνώστη. Τού χρόνου σε θέλω πιο ντούρο, γιατί "μόνον ο Θεός συγχωρεί". Υγεία κι ευτυχία.
Και καλή παύση πυρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου