DROP-TEN: ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2012-2013

Ωρα για λίστες. Ωρα για ευγενή άμυλλα. Στην επόμενη κατηγορία. Γιατί εδώ έχει μόνο ευγενές ΘΑΨΙΜΟ. 

Πάντα απείρως πιο... γαργαλιστική απο την αντίστοιχη των καλύτερων ταινιών, η λίστα με τις δέκα χειρότερες στιγμές μιας σεζόν πάντα πατάει πρώτη "πόδι", ακόμα κι αν συνδέεται με τις πιο... βάναυσες ώρες που χρειάστηκε να περάσεις μπροστά απο μια οθόνη.

Αντίστροφη μέτρηση για τα σκατά, λοιπόν. Και να τονίσω επίσης οτι δεν είδα το Δεν Κρατιέμαι του Αλμοδόβαρ, απο πίστη και μόνο στο πρόσφατο έργο του που θα έκανε στα μάτια μου τον Σεφερλή Γκράουτσο Μαρξ.

10. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ 
του Ζακ Σνάιντερ

Πακτωλός πετροδολαρίων στο budget και μήνες ατελείωτης προσμονής για... τον Σάκη Ρουβά με κάπα και δίψα για χαλασμό κόσμου; Αυτό ήταν; Η υποτειθέμενη σοβαρότητα ήταν μια τραγική σοβαροφάνεια που πατούσε πάνω σε ενα ανεκδιήγητο σενάριο, μια ροή καταστάσεων που αγνοούσε την αρετή της "αυτοσυγκράτησης", ενα εγκληματικό κάστινγκ και ορισμένες σκηνές που, σε μια άλλη διάσταση, θα ήταν σεκάνς ανθολογίας σε ταινία του... Μελ Μπρουκς. Είναι να μη βάλει ο άτιμος ο Νόλαν το χεράκι του σε κάτι που - προφανώς - δεν τον έχει ανάγκη...

09. ΛΙΝΚΟΛΝ 
του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Εκτός απο την ΚΑΚΗ ταινία, υπάρχει και η ΒΑΡΕΤΗ ταινία. Αυτό που λες "ε, και τώρα να το κλείσουμε, δε με νοιάζει και πολύ". Η αδιαφορία. Ισως είναι η λέξη που μπορεί να συνοψίσει στο απόλυτο το νέο πολιτικό τέκνο του - γερασμένου - Σπίλμπεργκ. Να μη σε ενδιαφέρει, να μη σε αγγίζει, να μη σε προβληματίζει και - κοντολογίς - να ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ να δείς την όποια συνέχεια. Κι ας μην έχει ουσιαστικά τίποτα το επιλήψιμο επάνω της. Στα λόγια, πάντα.

08. THE IMPOSSIBLE
του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα

Ε, ρε κλάψα! Να ξέρεις απο πριν πόσο happy end θα είναι η κατακλείδα της ιστορίας αλλά παρόλα αυτά να είσαι υποχρεωμένος επί δύο ώρες να τρίβεις τα μάτια σου απο το σαπουνοπερικό κλαυθμό και οδυρμό που σου σερβίρει αδίστακτα ο Μπαγιόνα... Δε θυμάμαι πόσες ακριβώς ήταν οι στιγμές που ήθελα να σταματήσουν όλα, να πατηθεί ένα αιώνιο pause για να ηρεμήσουν λίγο τα νεύρα μου. Φευ, το "συγκινητικό" νοσοκομείο του φιλμ ήταν παρόν, εκεί, να γίνεται όλο και πιο ενοχλητικό, όλο και πιο εκβιαστικό, όλο και πιο προβλέψιμο. Ζωή σε μας, κάποτε πιστέψαμε σε σένα και το Ορφανοτροφείο σου...

07. HITCHCOCK 
του Σάσα Γκερβάσι

Μάλιστα. Παίρνεις στα χέρια σου ένα μύθο, τον σπουδαιότερο, ίσως, auteur όλων των εποχών, ενα αρκετά ενδιαφέρον backround story για τη δημιουργία ενός εκ των κορυφαίων θρίλερ, και δυο-τρείς συντελεστές με περγαμηνές. Και καταφέρνεις το ακατόρθωτο: μια ΜΑΛΑΚΙΑ! Για την ακρίβεια, μια παρωδία των όσων θελκτικών στοιχείων είχες στα χέρια σου, μια καρικατούρα των υποσχέσεών σου. Και μια ασυγχώρητη προσβολή στο πρόσωπο του "μετρ", του Ψυχώ, της κινηματογραφικής ιστορίας ολάκερης. Συνεχίζω να σπάω το κεφάλι μου πώς στο διάολο προτάθηκε για Οσκαρ Μακιγιάζ αυτός ο... Penguin.

06. TRANCE 
του Ντάνι Μπόιλ

Ζαλιστικές εικόνες, μοντάζ με μπαλτά, pop soundtrack για να μαθαίνουν οι νεότεροι, ωραίες φάτσες, υπόθεση που... γαργαλάει. Εχω την εντύπωση οτι αυτό που μόλις περιέγραψα είναι το... Trainspotting. Γιατί αν θέλω να βάλω όλα τα παραπάνω στο "τζένγκα" του Ντάνι Μπόιλ και να δώσω και εύσημα απο πάνω, θα είμαι ψεύτης. Αν σκοπός του ήταν να προκαλέσει το μάτι ομού με το μυαλό, μάλλον κατάλαβε λάθος. Ασχετα που, αν η Ροζάριο έκανε συχνότερα εκείνο το... χατίρι που έκανε και στον ΜακΑβόι, τότε θα μπορούσα να του δώσω ενα εύσημο παραπάνω...

05. COSMOPOLIS
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Ο Πάτινσον το παίζει psycho γιάπης που ψάχνει κάτι που ανάθεμα κι αν ξέρει τί είναι. Ο Κρόνενμπεργκ, απο την άλλη, έχει πάψει να το "ψάχνει" απο καιρό και το Cosmopolis απλά συνεχίζει αυτή την παράδοση των τελευταίων του ταινιών. Δε λέω, μερικές δεκαετίες πίσω, το εύρημα του "καπιταλιστή" ποντικού να ήταν μια πινελιά σουρεαλιστικού αναβρασμού σε ενα δομημένο σύνολο. Εδώ, απλά ξεπετάγεται ανάμεσα στα who cares κουβεντολόγια του καστ για να υπενθυμίσει τον υπόνομο...

04. ΑΓΑΠΗ
του Μίκαελ Χάνεκε

Ο θαυμαστός κινηματογραφικός κόσμος του γλυκύτατου Αυστριακού. Με τα παγωμένα τα πλάνα του, με την όμορφη μισανθρωπιά του, με την επιτειδευμένη μιζέρια του, με την δυσκολοχώνευτη ροή του, με τους ανεκμετάλλευτους ερμηνευτές του, με την καλαίσθητη μουγκαμάρα του, με τους αντιπαθείς ήρωές του, με την ανυπαρξία κάθε έννοιας φινάλε του, με τα τούτα του, με τα κείνα του. Ολα τόσο αγαπησιάρικα, τόσο υπέροχα, όσο ένα αξέχαστο, καλοκαιρινό ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ.

03. ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
του Κρίστοφερ Νόλαν

Θα μπορούσα να μιλήσω όσο πιο χυδαία μού βγαίνει (και μού βγαίνει πολύ, το ξέρεις). Αλλά θα το πω κομψά; Ποιός νομίζει οτι είναι ο Νόλαν ακριβώς; Ο Κιούμπρικ; Πιστεύει πραγματικά οτι κάνει κάτι σπουδαίο πάνω σε έναν κόμικ ήρωα; Φτιάχνοντας τάχα μου δραματικούς, "γκανγκστερικούς" υπόκοσμους με χαρακτήρες που απλά φτύνουν ξεκουρδισμένες, ανούσιες φανφάρες; Οχι, ειλικρινά, αν το πιστεύει τότε θα αντιμετωπίσει οσονούπω το πολύ σοβαρό πρόβλημα της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς...

02. ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΤΟ HYDE PARK
του Ρότζερ Μισέλ

Τα πάντα σε αυτό το φιλμ πρέπει να τα συνδυάσεις με τη λέξη "χειρότερο" μπροστά. Χειρότερο σενάριο; Τσεκ. Χειρότερη σκηνοθεσία (μα τον Τουτάτι όμως!); Τσεκ. Χειρότερες ερμηνείες (στις καριέρες τους τουλάχιστον); Τσεκ. Πάτος σε όλα. Πώς έγινε αυτό; Παραμένει μυστήριο, σαν σύνολο, αλλά με τέτοιες προθέσεις εξ αρχής το πράγμα πάει στο διάολο. Ούτε μια αράδα της προκοπής ρε μάνα μου! Και απο τις λίγες, επίσης, περιπτώσεις που μια ταινία καταφέρνει μέσα σε 90 μόλις λεπτά να σε κάνει κοιτάξεις εκατοντάδες φορές το ρολόι σου - για να μην αναφέρω το ρεκόρ "σιχτιρίσματος"...


Και να, το υπόλοιπο 90% του παγόβουνου για φέτος. Η λάθος στιγμή στην καριέρα του Πολ Τόμας Αντερσον. Η αδυναμία του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν να το πάρει όλο πάνω του. Η επιβεβαίωση οτι ο Φίνιξ ζεί με κάποιο ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Η στιγμή αυτή που αναφωνείς με όσο κουράγιο σου έχει απομείνει "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ;". 

Αιωνία σου η μνήμη, THE MASTER. 

Φυσικά, το λέω για αστείο. Ψάχνω σκαλιστήρια για να το πετάξω έξω απο αυτή...

Αυτά. Αναμονή για τα καλύτερα. Και του χρόνου με χειρότερα.