Σε τυχαία συζήτηση με φίλο μου τις προάλλες ανέφερα το όνομα του Πάνου Κιάμου για να εισπράξω το σχόλιο "Πωπω, τρελός ροκάς ο τύπος". Γέλασα, γιατί το εξέλαβα ως αστείο - κι εκείνος για τον ίδιο λόγο το είπε, άλλωστε. Αργότερα σκέφτηκα όμως, οτι κάτι τέτοιο δεν απέχει και πολύ απο την πραγματικότητα.
Φέρτε για λίγο στο μυαλό σας έναν αυθεντικό "ρόκερ" (κανονικό, όχι τύπου U2 και λοιπές αδερφές) πάνω στη σκηνή, εν μέσω συναυλίας. Και ταυτόχρονα συνδυάστε την εικόνα αυτή με την αντίστοιχη του Κιάμου πάνω στην πίστα. Κοινά χαρακτηριστικά;
1. Μέτρια έως κακή φωνή. Οι ορίτζιναλ ροκάδες δεν έχουν ούτε στο απειροελάχιστο αυτο το "γεμάτο", χορταστικό φωνητικό feeling ενός, ας πούμε, τενόρου. Βραχνάδα, ασυμμετρία, ενίοτε γκαρίδες, σπάνια σωστός τόνος ή ηχητική ακολουθία. Οπως ακριβώς και ο Κιάμος, δηλαδή.
2. Ο Κιάμος δεν έχει τραγούδια "κατηγορίας". Ούτε ζεϊμπέκια ακούς, ούτε τσιφτετέλια (για τα δικα του μιλάω πάντα). Ακούς ενα γηπεδικό "Ο-ΛΟ-ΚΑΙ-ΝΟΥ-ΡΙΟΣ" και απλά ανεβοκατεβάζεις το χέρι σου. Οπως ακριβώς και σε μια ροκ συναυλία, όπου τίποτα απο αυτα που ακούς δεν χορεύεται. Ολα είναι ενα σύνθημα, μια ατάκα, ενα ουρλιαχτό.
3. Υπάρχει μια "επιθετικότητα" σ'αυτό που ακούς. Το σόου του Κιάμου μοιάζει μια νεο-σκυλάδικη εκδοχή μιας εξίσου κάφρικης μέταλ παρωδίας, όπου το μόνο που ζητάς εκείνη την ώρα είναι να ξηλώσεις το πρώτο παγκάκι που θα βρείς και να το εκτοξεύσεις προς άγνωστη κατεύθυνση. Την ίδια επιθετικότητα δεν αισθάνεσαι σε ενα καθαρό, ευθύβολο "Σφύριξα κι έληξες";
4. Ο αυθεντικός ρόκερ τους γράφει όλους στα παπάρια του και κάθεται μόνος του στη σκηνή επί δύο ώρες μόνο και μόνο επειδή είναι "αυτός". Τον Ozzy Osborne πήγες να ακούσεις, όχι τους παρατρεχάμενους που του μαζεύουν τα μπουκάλια και - στο τσακίρ κέφι - λένε και κανα τραγουδάκι. Ετσι κι ο Κιάμος, βαστάει ενα πρόγραμμα μόνος του - κι εσύ δε λες "πάω Posidonio" αλλά "πάω στον Κιάμο".
5. Στην απόλυτη ροκ συναυλία θα πας για να τα "σπάσεις". Να ισοπεδώσεις το σύμπαν. Στον Κιάμο λες "πάμε να δώσουμε ΠΟΝΟ". Ποιά η διαφορά;
6. Στο φετινό του πρόγραμμα, η instrumental εισαγωγή πριν την είσοδο του Κιάμου περιλαμβάνει και το theme των "Πειρατών της Καραϊβικής" σε μπουζουκο-ροκ έκδοση. Ο Κeith Richards θα ήταν περήφανος.
Μετά απο όλα αυτά, κατέληξα οτι κατά έναν περίεργο, νεοελληνικό και εννοείται κιτς τρόπο, ο Πάνος Κιάμος είναι ενας καταπιεσμένος "ρόκερ". Απλά, εμείς εδώ δεν τους βάζουμε σε γυάλα, αλλά σε πιασοκώλικα "μπουζουκτσίδικα". Εχει κι αυτό ίσως την underground χάρη του. Κι ας μην το έχει πάρει πρέφα ούτε ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου