Υπάρχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία για τον πραγματικό ορισμό του "κομπλεξικού" ανθρώπου. Δεν αρκεί μια απλή αναφορά στη λεξιλογική ερμηνεία (μα, μέσα σε πέντε λέξεις;) ή μια φευγαλέα προσφώνηση σε κάποιον που, απλά, έτυχε να μας ενοχλήσει για ενα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Στην πραγματικότητα, το να ερμηνεύσεις με απόλυτα πετυχημένο - και πλήρη - τρόπο τί ακριβώς είναι ή κάνει ένας κομπλεξικός είναι σα να προσπαθείς να εξηγήσεις τί σημαίνει "άνθρωπος". Οσον αφορά το επίπεδο δυσκολίας, τουλάχιστον. Εγώ θα σταθώ μονάχα σε κάτι που αναπόφευκτα προσομοιώνει τον κομπλεξικό σε κάτι που μοιάζει ανθρώπινο: τη συμπεριφορά απέναντι σε τρίτους.
Ολα βέβαια, ξεκινάνε απο τη συμπεριφορά ενός κομπλεξικού προς τον ίδιο του τον εαυτό. Το πρώτο σκαλοπάτι είναι ο αυτοσεβασμός. Ενας κομπλεξικός άνθρωπος δε σέβεται ΠΟΤΕ τον εαυτό του. Παράδειγμα: Εστω οτι είναι κάποιος εμφανισιακά "αξιοπρεπής" - δηλαδή ούτε Κλούνεϊ αλλά ούτε και Μαριλίζα Ξυνογιαννακοπούλου. Αν έχει αυτό που λέμε "κόμπλεξ κατωτερότητας" βρίσκει τον εαυτό του άσχημο. Γεμάτο ατέλειες. Και προσπαθεί να τον διορθώσει απέναντι στους ΑΛΛΟΥΣ. Εκεί είναι η διαφορά ενός κομπλεξικού κι ενός, απλά, δυσαρεστημένου. Ο κομπλεξικός αυτός τύπος αντιμετωπίζει το ακόμα πιο ωραίο απο αυτόν ως μια "προσβολή", ως κάτι που πρέπει να παταχθεί αμείληκτα, ώστε η δική του μετριότητα να φαντάζει όαση. Μια γυναίκα μέτριας εμφάνισης, ας πούμε, επιδιώκει τις περισσότερες φορές να βρίσκεται ανάμεσα σε μπάζα, ώστε να ξεχωρίζει. Ωστε να πεί ο τυπάς απέναντι "τουλάχιστον αυτή βλέπεται", αντί να πεί "καλά, τόσα ωραία μουνιά μαζεμένα, τον Ανατολάκη τί τον φέρανε μαζί τους;". Εκεί, ο κομπλεξικός τελικά ξεχωρίζει γιατί, σε ένα κάποιο βάθος, ΠΛΗΓΩΝΕΙ. Πρώτα τον εαυτό του, αφού δε δείχνει ίχνος σεβασμού στην ίδια του την προσωπικότητα και κατ'επέκταση αυτούς που αποφάσισαν να βρεθούν δίπλα του.
Και μιας και είπα για προσωπικότητα, έχετε παρατηρήσει ποτέ κομπλεξικό άνθρωπο να παραδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του; Μπροστά σε άλλους, ποτέ. Μέσα του, τα βλέπει κάθε τρείς και λίγο. Ορίτζιναλ κομπλεξικός δεν είναι αυτός που είναι "τρείς λαλούν και δυο χορεύουν" - ένας χαζός, ας πούμε. Ορίτζιναλ είναι αυτός που ΚΑΙ ξέρει πόσα σκατά κουβαλάει μέσα του ΚΑΙ φροντίζει να τα τονίζει κάθε τρείς και λίγο και με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, νομίζοντας οτι έτσι θα του δώσουν μεγαλύτερη σημασία απο ο,τι πραγματικά αξίζει. Ενας φυσιολογικός χαρακτήρας, φροντίζει να δείχνει αυτά που ΕΧΕΙ, όχι αυτά που ΔΕΝ έχει. Ο κομπλεξικός κάνει το ακριβώς ανάποδο, θεωρώντας οτι έτσι θα κερδίσει το χειροκρότημα, αντί για τα τρία κιλά ντομάτες που του αναλογούν.
Αυτό που ξέρει να κρύβει πάρα πολύ καλά ο κομπλεξικός, είναι τα συναισθήματά του. Δεν είναι υποχρεωτικό ένας κομπλεξικός τύπος να είναι "άνιωθος" και αποστειρωμένος. Μπορεί να είναι και το ακριβώς ανάποδο. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση, το κόμπλεξ του μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, πρήζεται σαν στομάχι μετά απο την Κυριακή του Πάσχα. Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, φροντίζει να κρύβει (άλλοτε επιμελώς, άλλοτε τελείως ατσούμπαλα) τα πραγματικά του συναισθήματα, προκειμένου να κατασκευάσει μια "χάρτινη" εικόνα του εαυτού του, ενα παστέλ αντίγραφο, κακής ποιότητας και συνήθως αφόρητα επαναλαμβανόμενο και κουραστικό. Σκεφτείτε μια περίπτωση, όπου ο κομπλεξικός απέναντί σας αντικρούει κάθε τρείς και λίγο τα όσα λέτε, ενώ γνωρίζετε οτι συμφωνεί μαζί σας, μόνο και μόνο για να τα ακούσει κάποιος τρίτος και να εντυπωσιαστεί απο τη διαφορά. Σας έχει τύχει σίγουρα. Και αυτός δε λέγεται "αντιδραστικός". Λέγεται κομπλεξικός, ακριβώς επειδή δεν το κάνει συνέχεια, αλλά μόνο όταν αισθάνεται την παραμύθα του να απειλείται απο κάτι πιο "γήινο".
Επίσης, συνώνυμο του κομπλεξισμού είναι και η ανασφάλεια. De facto. Ο κομπλεξικός τρέμει ολόκληρος. Ανήμπορος να συμβαδίσει με τη νορμάλ μάζα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταθεί στα πόδια του με ψέματα (κυρίως να παραμυθιάζεται ο ίδιος), παρηγοριές και φριχτές δικαιολογίες οι οποίες, αφού πείσουν σχετικά εύκολα τον ίδιο, μπαίνουν μπροστά για να πείσουν και τους υπόλοιπους. Αν απέναντί του έχει ενα κοινό μη λοβοτομημένο, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας χαρακτηρίζεται ως "epic fail".
Τέλος, σταματήστε να μπλέκετε την παραξενιά με τα κόμπλεξ. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στις παραξενιές. Ολοι έχουν. Παραξενιά είναι αυτό που παθαίνω εγώ με τη βροχή, ας πούμε. Μου τη σπάει να βρέχομαι στα καλά του καθουμένου. Δεν ενοχλώ κανέναν. Το παραδέχομαι οτι είναι παραξενιά. Ακόμα κι αν γκρινιάξω λίγο παραπάνω όταν συμβαίνει. Το κόμπλεξ, απο την άλλη, ΕΝΟΧΛΕΙ. Προκαλεί προβλήματα, τριγμούς, δυσάρεστες καταστάσεις ακριβώς επειδή, σε αντίθεση με μια απλή παραξενιά, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ βιαίως. Εχετε αντιμετωπίσει έναν πραγματικά κομπλεξικό άνθρωπο; Σίγουρα. Ισως όχι σε όλες τις βαθμίδες, αλλά το έχετε δεί. Δεν παλεύεται. Προτιμάς να έχεις απέναντί σου ένα δολοφόνο, ικανό απο στιγμή σε στιγμή να σε κόψει ροδέλες, παρά έναν κομπλεξικό (άρα και ανισόρροπο, άρα και ανίκανο να σε ακούσει, άρα και ανεξέλεγκτο).
Ο δολοφόνος, τουλάχιστον, θα σε σφάξει επιτόπου. Ο κομπλεξικός θα το κάνει αφού προηγηθούν ένα κάρο εξηγήσεις, δικαιολογίες και προφάσεις. Και στο τέλος, θα προσπαθήσει να πείσει όλο τον κόσμο οτι εσύ έφταιγες που πέθανες...
ΥΓ. Κάτι μας είπες τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου