Παντρεύτηκα, χώρισα, ξαναπαντρεύτηκα. Με είχε πιάσει κατοχικό σύνδρομο. Ο μαζοχισμός μέσα μου επέλεγε "σκλαβιά". Εγώ τού έλεγα "ΟΚ, ο,τι πείς". Και δώσ'του και πάμε.
Αγάπησα τόσο πολύ που έπρεπε να κάνω κάτι για να βοηθήσω την κατάσταση. Πήγα στους γιατρούς. Με βρήκαν καλά. Οργανικώς όλα εντάξει, μόνο λίγη χοληστερίνη. Η ζωή συνεχίστηκε, γαμώ το φελέκι μου.
Σταμάτησα να αγαπάω και το μυαλό μου κάνει σβούρες. Ξαναπήγα στους γιατρούς για να μου πούν τα ίδια. "Τί κάθεστε και δεν εξηγείτε ρε καραγκιόζηδες;". Είχα πρόβλημα ρε πούστη μου, έκανε μπαμ. Αρχίδια επιστήμονες, που να τους μπούν τα ντοκτορά στον κώλο.
Πολύ καιρό αργότερα λέω να ξαναγαπήσω, να δεθώ, να αφεθώ. Χωρίζω και ξαναβρίσκω. Σκατά. Μυαλό γαλακτομπούρεκο. Είπα να μην ξαναπάω σ'αυτά τα παχύδερμα που δεν καταλαβαίνουν. Πάλι την πίεση θα μου μετρήσουν, πάλι αίμα θα μου πάρουν, πάλι triplex θα μου κάνουν.
Αλλά σα σκυλί με γνώση, άλλαξα ειδικότητα και πήγα σε ψυχίατρο. Του λέω "θέλω αυτό που ξεχνάς τα πάντα, για να ησυχάσω". "Λοβοτομή" μου λέει. "Οχι", του λέω, "αυτό αφήνει σάλια και βρίσκω ήδη πολλά στο μαξιλάρι μου κάθε πρωί". "Δεν υπάρχει άλλος τρόπος" μου λέει. Και μου πρότεινε δύο λύσεις: την αυτοκτονία ή τη φυλακή. Στο δεύτερο δεν τον ρώτησα καν τι εννοεί, σε φυλακή ήμουν ήδη. Το πρώτο το καλοσκέφτηκα για μια στιγμή, αλλά είπα "γάμησέ το, θα το μετανιώσω".
Πήγα σπίτι και λέω στη μαντάμ "Πήρα πολύ σημαντικές αποφάσεις. Τώρα, όσο και να γκρινιάζεις για τα σάλια στο μαξιλάρι, απάντηση δε θα παίρνεις". Και τής άφησα το πρώτο μου ηλίθιο χαμόγελο, απο τα πολλά που θα ακολουθούσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου