Αγάπη μου,
σου γράφω για να μην ξεχάσω. Για να μην ξεχάσεις κι εσύ. Θέλω να θυμάσαι τα πάντα, όπως να ξέρεις οτι τα θυμάμαι κι εγώ. Την κουβέντα μας δίπλα απο το τζάκι. Ηταν Χριστούγεννα. Ισως και κάποια άλλη εποχή, δεν έχει σημασία. Μπορεί καλοκαίρι, μπορεί άνοιξη. Να είχε χιόνι ή και ήλιο. Για να θυμάσαι οτι μπορούσες να δείς πίσω απο τη μάσκα μου. Κι εγώ πίσω απο τη δική σου. Οτι μπορούσα να σε ψάξω μέχρι να βρω το σημείο που ήσουν πραγματικά εσύ. Να θυμάσαι οτι πέθανα για να μπορέσω να σε βρω. Γεννήθηκα ξανά για να μην ξεχάσεις ποτέ. Να μοιράζομαι τα σκοτεινά μυστικά μου με τα δικά σου. Να ζήσουμε μαζί και τις εννιά ζωές. Να δώσουμε άλλο ενα φιλί κάτω απο το γκι, κι ας ήταν θανάσιμο και για τους δύο. Επειδή το εννοούσαμε. Επειδή είμαστε ένα. Κομμένο ακριβώς στη μέση. Για να μην ξεχάσεις το παραμύθι που θα κρατούσε για πάντα. Σε έναν πύργο. Εκεί που το τζάκι έκαιγε, για να ζεστάνει άλλο ενα κρύο βράδυ. Τότε, που μοιραστήκαμε τα πάντα. Μπορεί να ήταν ακόμα Χριστούγεννα, μπορεί και όχι.
Μην ξεχάσεις ποτέ, αγάπη μου. Εγώ ξέρω οτι δε μπορώ. Θα κρατήσω ακόμα μια ανάμνηση... Ισως για τα επόμενα Χριστούγεννα.
Αιώνια δική σου,
Σελίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου