H NATAΣΣΑ ΤΟ 'ΞΕΡΕ;

Αν ξεψαχνίσει κανείς την κινηματογραφική σοδειά κατά την πολεμοκάπηλη περίοδο της Χούντας, εντοπίζει ένα σωρό υπερ-πατριωτικές, προπαγανδιστικές, φανφαροειδείς πολεμικές περιπέτειες και δράματα τύπου Υποβρύχιο Παπανικολής, ΟΧΙ!, Παπαφλέσσας, Κοντσέρτο για Πολυβόλα και άλλα παρόμοια που έχετε δεί (διαστροφή!) πολλάκις στο τι-βι. Ωστόσο, αυτό που μου κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον - κι όχι μόνο απο κινηματογραφικής άποψης τελικά - ήταν η Υπολοχαγός Νατάσσα.
Ετος παραγωγής 1970, μέσα δηλαδή στον πυρήνα της χουντικής αποθέωσης, και ο μέγας δημιουργός Φώσκολος πήρε όσα φράγκα δε φανταζόταν οτι θα έπιανε ποτέ στα χέρια του (παραγωγή πιο ακριβή ακόμα κι απο το επικείμενο Ορατότης Μηδέν) απο τις τσέπες των Ελλήνων φορολογούμενων για να στήσει ενα σκηνικό ονειρώδες για τη μισαλλόδοξη και πατριδοκάπηλη κυβέρνηση: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, μπόλικοι κακοί γερμαναράδες, εκατοντάδες ηρωικά ελληνόπουλα τύπου Παπαμιχαήλ να πολεμάνε για την ΠΑΤΡΙΔΑ τους και μόνο, υψηλό στρατιωτικό φρόνημα και... κακοί αντάρτες!
Ναι. Δώστε προσοχή στο γεγονός οτι προς το τέλος της ταινίας, ο Ορέστης-Παπαμιχαήλ δολοφονείται "κατά λάθος" λόγω της ναζιστικής φορεσιάς-καμουφλάζ του απο μια ομάδα ανταρτών, παραδοσιακών του βουνού. Οι άντρες αυτοί πλησιάζουν πάνω απο το πτώμα του, πάνω στο οποίο βρίσκεται και η τραυματισμένη σωρός της Νατάσσας-Βουγιούκλω. Ο διάλογος είναι χαρακτηριστικός: "Καλά, αυτός είναι Γερμανός. Αλλά η άλλη πρέπει να είναι Ελληνίδα". "Σιγά την Ελληνίδα!" απαντά ο διπλανός του. Φοβερό! Το κοινό, εκείνη τη στιγμή, στραγγάλιζε μετά βδελυγμίας τον κυνικό αντάρτη, ακούγοντάς τον να προσβάλλει - έστω και εν αγνοία του - το άτομο που εκπροσώπευε ως εκείνη τη στιγμή την ίδια την Ελλάδα στο πανί! Και φυσικά, για να μην το αφήσει έτσι ο κυρ-Νίκος, χωρίς να το κάνει φραγκοδίφραγκα, ρίχνει και ενα πλάνο στο τέλος της ταινίας με την επιγραφή στην ταφόπλακα του Ορέστη: "Τον σκότωσαν ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ του". Υπήρχε πραγματικά ανάγκη να γραφτεί κάτι τέτοιο στην ταφόπλακα ενός ήρωα της Αντίστασης; Κατά την αντίληψη του Παττακού, ναι!
Αρα, οι αντάρτες τελικά καταφέρνουν να γίνουν ακόμα πιο μισητοί κι απο τον Κώστα Καρρά, αφού κάνουν ο,τι δεν έκαναν οι Ναζί τις προηγούμενες δύο ώρες: σκότωσαν τον Παπαμιχαήλ! Φυσικά, η Χούντα δε θα επέτρεπε ποτέ σε έναν αντάρτη να τη σκαπουλάρει έτσι ενώ και τον πιό προβαλλόμενο Ναζί της ιστορίας (τον Καρρά) τον βάζει με τύψεις συνείδησης και αυτόχειρα! Ε, ρε ψυχή μου κηδείες...
Κατά τη διάρκεια, βέβαια, να μη μας ξεφεύγουν και τα στοιχειώδη. Η Νατάσσα φτύνει κατάμουτρα μέχρι και το πεντάχρονο βλαστάρι της για την Πατρίδα, την ίδια στιγμή που ο Ορέστης το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα σώσει τη Νατάσσα που σώζει εν τω μεταξύ την Πατρίδα, ο Καλογήρου διακηρύττει τη σημασία της θυσίας απέναντι στο κοινό καλό (όσο πιο πολύ αίμα, τόσο το καλύτερο) και ο Καρράς να εξηγεί με όσο πιο γλυκό τρόπο μπορεί στον πατέρα της Νατάσσας "Ελα μωρέ, δεν τρώμε κι ανθρώπους"! Η ζωή εν τάφω, κυριολεκτικά...

Φτου να πάρει. Ξέχασα να ασχοληθώ και με το κινηματογραφικό κομμάτι... Αλλά φαντάζομαι όλο και κάποιο καλό σχόλιο θα έκανε ο Μαστοράκης σε κάποια απο τις εκπομπές του τότε...