Εχω σταματήσει πολύ καιρό τώρα να γράφω reviews σε τούτο το blog - ψήγματα θα εντοπίσεις μόνο τις λίστες με τα καλύτερα και τα χειρότερα της σεζόν. Δε γράφω, γιατί δε βλέπω το λόγο, προτιμώ πλέον να τα κουβεντιάζω γιατί, μεταξύ μας, η ανάλυση είναι επιλογή, όχι υποχρέωση.
Ωστόσο, χθες γύρισα αργά στο σπίτι απο τη δεύτερη προβολή του Αδάμαστου, είτη του πρώτου μέρους μιας κόμικ εποποιίας του Γιάννη Ρουμπούλια, που "πρωτογνώρισα" μέσα την κάφρικη σαρδόνια τρέλα του Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα, μιας b-movie με τα μυαλά στα κάγκελα που κυκλοφορούσε "χέρι-χέρι" όταν ακόμα ήμουν φοιτητάνθρωπος.
Οταν είχα πρωτακούσει για το project των "Χρονικών του Δρακοφοίνικα" το πρώτο πράγμα που μου ήρθε σαν σκέψη στο μυαλό ήταν "αν έχει έστω και τη μισή παρανοϊκή καφρίλα του Μεγιστάνα, θα γαμάει". Ετσι νόμιζα. Απλά, δε μπορούσα να δεχτώ οτι μπορεί να γίνει μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ ταινία με αυτό το θέμα, σε ΑΥΤΗ τη χώρα, με ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες και με ΑΥΤΟ (το όποιο) μπάτζετ. Αδυνατούσε να χωρέσει ο φοβισμένος κινηματογραφικά εγκέφαλός μου οτι υπάρχουν περιθώρια για ταινία genre (και τί είδους!) στην Ψωροκώσταινα, πόσω μάλλον με εναν προϋπολογισμό που, πριν το crowdfunding, ήταν σε εμβρυικό στάδιο.
Για να μην κουράζω, ενα μάτσο τύποι και τύπισσες με ΑΝΤΕΡΑ, ΚΟΤΣΙΑ, ΜΥΑΛΟ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΦΩΤΙΑ-ΑΤΣΑΛΙ-ΚΑΙ-ΓΥΜΝΕΣ-ΓΡΟΘΙΕΣ έφτιαξαν τον Αδάμαστο: μια ταινία "επικής φαντασίας" με αρχή, μέση, τέλος (πιο ανοιχτό πεθαίνεις), με μπάτζετ δεύτερου υπογείου αλλά με κινηματογραφική ΚΑΡΔΙΑ, που βγάζει στο πανί δημιουργικό "τσαγανό".
Θυμάμαι κάποτε, μια συνέντευξη του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε οτι "...Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα φράγκα. Μπορείς να κάνεις πολλά ωραία πράγματα με τα ελάχιστα των χρημάτων. Το πρόβλημα είναι οτι δεν έχουμε ιστορίες να πούμε, δεν έχουμε σενάρια". Ο Γιάνναρης το είχε δεί "απο μέσα" το πράγμα. Και ήξερε. Ο Θάνος Κερμίτσης, απο την άλλη, δε χρειάστηκε καν να ανοίξει το στόμα του για να μας πείσει για το προφανές: ποιός τα γαμάει τα λεφτά, η τέχνη ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ.
Και αυτό ακριβώς είναι ο πυρήνας του ηφαιστείου του Αδάμαστου. Η τόλμη. Επί δύο ώρες δε χρειάστηκε να κοιτάξω το ρολόι μου, δεν είπα ούτε μια στιγμή τη λέξη "φτηνιάρικο", γιατί η πραγματική φτήνια εντοπίζεται στο βάθος, στην ουσία των πραγμάτων κι όχι στο αμπαλάζ. Κάτι που πολλοί "φερέλπιδες" νέοι κινηματογραφιστές αγνοούν με αηδιαστική εμπάθεια σε κάτι μη καλλιτεχνίζον (και δε λέω καλλιτεχνικό, γιατί θα προσβάλλω την επιτυχία του Αδάμαστου). Δε θα μπω σε κουραστικές λεπτομέρειες - άλλωστε το φιλμ είναι το talk of the town των τελευταίων ημερών και η "απο-στόμα-σε-στόμα" διάδοσή του το καθιστά instant classic, όχι μόνο για τα CVs των συντελεστών αλλά ακόμα και για ενα (στην Ελλάδα) ΝΕΟΣΣΟ φιλμικό είδος, που μόλις άρχισε να... γεννιέται απο τις στάχτες που το είχαν καταδικάσει οι "καλλιτέχνες" (ξέρετε ποιοί είστε, κάποτε θα νιώσετε το σπαθί στον τράχηλό σας...).
Θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα μόνο. Το πρώτο είναι το στόρι. Ναι, οι περιορισμοί στο μπάτζετ είχαν σαν αποτέλεσμα μια μονότονη επανάληψη του σκηνικού (δάσος, δάσος, μετά πάλι δάσος, κ.ο.κ.). Παραδέχομαι την πρώτη μαγκιά εδώ πέρα, όμως. Απέφυγαν αυτές τις αναγκαστικές υποχωρήσεις με τρόπο τόσο έξυπνο ή και χιουμοριστικό (όπως στη σκηνή που ο δειλός "πωλητής σκλάβων" Φλάβιος αποφασίζει να μείνει πίσω μαζί με τα άλογα προκειμένου να τα... ηρεμήσει) που, τελικά, αποδείχθηκαν έως και σύμμαχοι στη συνολική απόλαυση του φιλμ! Ναι, υπήρχε μια συνεχής τάση αναφορών (οι... αιμομικτικοί οίκοι του "Game of Thrones" ή η μαύρη μαγεία του σύμπαντος του Κόναν), αλλά χωρίς αυτή δε θα υπήρχε το ερέθισμα, η πρώτη έμπνευση. Μαγκιά τους που δεν υποχώρησαν σε αυτό, αλλά "έπλεξαν" τον καμβά της ιστορίας πάνω σε όλη αυτή τη σινεφιλική (αλλά και κομιξάδικη ή και... RPG-ική, για τους γνώστες) παλέτα.
Το δεύτερο είναι το soundtrack. Ηθελα να μείνω μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο στην αίθουσα να ακούω ΗΧΟΥΣ. Μελωδίες. Ο Δημήτρης Παπαβασιλείου ήταν, λέει, ο υπεύθυνος για αυτό το υπέροχο μουσικό αποτύπωμα. Ηταν αυτός που έδεσε, με ανατριχιαστικά επιβλητικό τρόπο το αριστουργηματικό τραγούδι των Ιχνηλατών (κρίμα που οι δημιουργοί του το... έκοβαν νωρίς). Του σφίγγω το χέρι εκ του μακρώθεν - ήταν, μακράν, η μεγαλύτερη (απο τις πολλές) ευχάριστη έκπληξη που μού έσκασε σφαλιάρα κατά τη διάρκεια της προβολής.
Ακου, φίλε. Μια ταινία δε θέλει πολύ πρήξιμο. Ορεξη και φαντασία θέλει. Αντί να πετάς χιλιάρικα για να βγάλεις τον... Ακάλυπτο, φρόντισε να στηρίξεις αυτόν που αγωνίζεται για αυτό που θέλει να προσφέρει, πού με όσες δυνάμεις έχει θα το προσέξει μέχρι το τελευταίο του καρέ. Είμαι άνθρωπος που κάποτε προσπάθησε, ξέρω πώς είναι το συναίσθημα. Δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Ο Αδάμαστος μου υπενθύμισε γιατί το "σινεμά απο σπίτι" είναι η μεγαλύτερη γιορτή.
Και συν τοις άλλοις, μην ξεχνάς. Δε γαμάνε οι ωραίοι. Γαμάνε οι θαρραλέοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου