Η Ελλάδα είναι αυτό που έλεγε ο Παπαδόπουλος. Ενας Φοίνικας. Πεθαίνει και ξαναγεννιέται για λίγο, μέχρι να σε ξεγελάσει και να πεθάνει πάλι. Και τούμπαλιν, αιώνες τώρα, η ίδια ιστορία. Για το τί "είδος" λαού είμαστε, τα έχω πεί και παλιότερα. Προχθές, συνειρμικά, μου ήρθε στο μυαλό η "ονοματοποίηση" αυτής της χώρας. Πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που βαφτίζουμε τις κόρες μας με το όνομα της ίδιας μας της χώρας. Μέχρι στιγμής, δεν έχω ακούσει πουθενά στον κόσμο να λένε κάποια Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αμερική. Μόνο εμείς τις φωνάζουμε "Ελλάδες".
Αλλά ας μιλήσουμε για πολιτισμό. Βέβαια, στη χώρα τούτη, αυτή η φράση είναι σχεδόν συνώνυμη με το "ας μιλήσουμε για παιδεραστία", οπότε συγχωρέστε μου το απαγορευμένο της όλης υπόθεσης. Τις προάλλες, μια χούφτα "μελαμψών" επιτέθηκαν και δολοφόνησαν έναν 44χρονο άνδρα δίπλα στο σπίτι του. Η γυναίκα του έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, με την κοιλιά στο στόμα, να τον βλέπει σε λίμνη αίματος να κείτεται νεκρός. Την αμέσως επόμενη μέρα, ομάς πεφωτισμένων νεαρών επαναστατών, ονόματι "Χρυσή Αυγή", οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας, γρονθοκοπώντας και ξυλοφορτώνοντας οποιονδήποτε δεν έφερε το τιμημένο λευκό χρώμα στον ιδρώτα του. Ολοι σε ενα τσουβάλι, να βουτάνε με λυσσασμένες γάτες στα παγωμένα νερά. Ο ιδρυτής και... δημοτικός σύμβουλος αυτής της δοξασμένης φράξιας, Νίκος Μιχαλολιάκος, έστειλε ανθοδέσμη στη χήρα του 44χρονου. Αυτή τη γύρισε πίσω. Απο ντροπή; Απο εκνευρισμό; Απο ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ; 'Η απο... ανθελληνισμό;
Τί ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι "ποιητές" της Χρυσής Αυγής; Το προφανές, για κάθε πολιτισμένο κράτος: οποιανού βρωμάει το χνώτο του, όξω. Ποιανού βρωμάει, θα μου πείτε. Σίγουρα όσων δεν είναι Ελληνες με ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Τι είναι η ταυτότητα; Η σφραγίδα του "γνήσιου" ελληνικού προϊόντος, δηλαδή δημοσίων υπαλλήλων που αγνοούν ακόμα τη λέξη "εξυπηρέτηση", λαμόγιων παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου, "τίμιων" δικαστών και δικηγόρων που αθωώνουν εμπόρους ναρκωτικών, υψηλά φρονούμενων αστυνομικών που σκοτώνουν 15χρονους και ξυλοκοπούν συνταξιούχους, δουλευταράδων βουλευτών που βγάζουν σε μια βδομάδα όσα εσύ σε μια 20ετία ξύνοντας τα αρχίδια τους, ευσεβών κληρικών που πλουτίζουν εις βάρος λοβοτομημένων γηραιών (και μη) ατόμων που ακουμπάνε όλη τους την περιουσία σε τάματα και χρυσαφικά σε θυρίδες τραπεζών, αφοσιωμένων στο λειτούργημα γιατρών που χωρίζουν τις εγχειρήσεις σε "με απόδειξη" και "χωρίς απόδειξη", δημοσιογράφων και εκδοτών που θησαυρίζουν κάτω απο τη σκέπη "αφιλοκερδούς" πολιτικής υποστήριξης, καλλιτεχνών και μανατζαρέων που "ζούνε τη στιγμή" εκπορνεύοντας άτομα με προφανείς ειδικές ανάγκες.
Στον μέσο Ελληνα του "μόχθου", του πενιχρού μεροκάματου και του "δεν έχω πού την κεφαλήν κλίναι" δε θα δείξω κανέναν οίκτο, γιατί απο ΑΥΤΟΝ ξεκίνησαν όλα τα δεινά. Γιατί ήταν απο γεννησιμιού του ένας δειλός, ενας μνησίκακος, ένας τιποτένιος ΛΑΚΕΣ της μουτζουρωμένης Ιστορίας αυτής της λασπουριάς που ονομάζεται Ελλάδα. Τού φταίνε τα πάντα, γκρινιάζει για τα πάντα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξεχνώντας οτι το μηχάνημα δε θα δουλέψει ποτέ μόνο του αν δεν αποφασίσεις κάποια στιγμή να το βάλεις στην πρίζα. Ολοι αυτοί αποτελούν τα πλέον αποδεδειγμένα ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ σε όλους όσους προανέφερα, με πρώτους και καλύτερους αυτούς τους "πεφωτισμένους" της Χρυσής Αυγής και των ομοίων τους. Προς τί λοιπόν ο "πόνος"; Η κατήφεια; Η γκρίνια; Το μοιρολόι; Το να πλακώσεις στο ξύλο μια χούφτα μετανάστες είναι μάλλον εύκολο. Το να μαντρώσεις τον Πάγκαλο, τον Καρατζαφέρη και το Μιχαλολιάκο είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Πολύ απλά, επειδή ΔΕΝ ΘΕΣ να τους μαντρώσουν. Αυτοί σε "ξελασπώνουν" όταν θες το παλικάρι σου να πάρει ευνοϊκή μετάθεση, αυτοί σε "χαλαρώνουν" όταν θες έναν καταναλωτικό περίπατο σε ενα εξώφθαλμο πολυεθνικό mall, αυτοί σε "διευκολύνουν" όταν θες να κρύψεις απο την εφορία, να βολευτείς σε μια δουλειά, να χτίσεις ενα παράνομο εξοχικό. Και όταν έρθει η ώρα, σου ζητάνε να σηκώσεις το τσεκούρι και να χτυπήσεις εκεί που δε χρειάζεται. Αρκεί να χυθεί αίμα και να κρύψεις τις ντροπές τους. Αλλωστε, η Ιστορία αυτού του τόπου, μόνο με αίμα έχει μάθει να κρύβει τις ντροπές της. Και έτσι θα συνεχίσει, γιατί ο πίθηκος, όσο άνθρωπος και να προσπαθεί να γίνει, στο τέλος πάλι πίθηκος καταλήγει. Και ως Ελληνας ακόμη, το ίδιο θα σαπίσει στο μουχλιασμένο τάφο που θα έχει στείλει, λίγο πριν, τον Πακιστανό, τον Αλβανό, τον Αφγανό.
Προτείνω σε κάθε Ελληνα να αγοράσει πολλαπλούς καθρέφτες. Ετσι, θα μπορεί να κοιτάξει και τί γίνεται πίσω του, για να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Η "καμπούρα" που θα αντικρύσει θα είναι δικιά του, σε χρώμα λευκό και θα την κουβαλάει πάντα ο ίδιος. Ας γυρίσει τότε να πεί οτι τού τη φόρτωσε κάποιος άλλος. Ακόμα και δίκιο να έχει, πάλι μόνος του θα πρέπει να την ξεφορτωθεί...
Αλλά μαντεύω οτι... δε θα θέλει ούτε και τότε. Γιατί είναι στη φύση του να καμπουριάζει, να υπόκειται, να σέρνεται, να παρακαλάει για να σταθεί στα πόδια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου