ΕΝΤΟΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Στη δουλειά έχουμε ενα μπολ με καραμέλες κάτω στην υποδοχή. Υποτείθεται είναι για τους επισκέπτες αλλά το 90% καταλήγει στα δικά μας στομάχια. Και δικαίως, αν με ρωτήσετε.
Ενας πολύ καλός συνάδελφός μου επιλέγει πάντα τις "πράσινες", κι όχι τις πιο "δημοφιλείς" (κι απείρως πιο γευστικές, αν ρωτήσετε κι εμένα) "κόκκινες", "κίτρινες" ή "πορτοκαλί". Κάποια στιγμή τον ρώτησα γιατί επιλέγει μόνο αυτές και τί τους βρίσκει τέλος πάντων. Εκείνος, αφοπλιστικά, απάντησε "Εμαθα να μου αρέσουν οι πράσινες, επίτηδες, γιατί δεν τις τρώει κανένας κι έτσι πάντα βρίσκω όταν μου έρθει η όρεξη". Απο αυτό το αστείο, μηδαμινής σημασίας γεγονός προκύπτει ενα ωραιότατο εικονογραφημένο παραμυθάκι για ενήλικους.

Δηλαδή. Ο άνθρωπος αυτός σκέφτηκε πως αν ακολουθούσε τη "μάζα" και προτιμούσε τις κόκκινες ή κίτρινες καραμέλες, είναι πολύ πιθανό να μην έβρισκε να φάει, αφού θα τον είχαν προλάβει όλοι οι υπόλοιποι. Επέλεξε αυτές που δεν επιλέγει κανείς άλλος, ώστε η στιγμιαία απόλαυση να μην του λείψει ποτέ. Ετσι, όταν όλοι μας ψάχνουμε τις κόκκινες ή τις κίτρινες και στο τέλος απογοητευόμαστε που δεν υπάρχουν, εκείνος τις "τσεπώνει" με τις δεκάδες.

Τί σημαίνει αυτή η παπαριά; Οτι, αν το γενικεύσεις, καταλήγεις σε ενα περίεργο συμπέρασμα. Ποιά απόλαυση είναι αυτή που ευχαριστιέσαι περισσότερο; Αυτή που απολαμβάνει μαζί σου όλος ο υπόλοιπος κόσμος ή αυτή που κρατάς μονάχα για την πάρτη σου; Στην πρώτη περίπτωση ξέρεις οτι κανένας ποτέ δε θα σου πεί "πώς μπορείς και τρώς αυτό το πράγμα", γιατί απλούστατα κι εκείνοι επιθυμούν το ίδιο. Στη δεύτερη περίπτωση θα σου το πούν και καμιά φορά μπορεί και να σε πειράξει - να νομίζεις οτι κάτι κάνεις λάθος, κάτι δεν πήγε καλά στην επιλογή σου και, κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται οτι... λογοδοτείς. Απο την άλλη, για σκέψου το. Διάλεξες να ευχαριστηθείς κάτι που μόνο εσύ ξέρεις τη "γλύκα" του. Την ομορφιά του. Ακόμα και τί έχεις να κερδίσεις απο την όλη υπόθεση, εντελώς εγωιστικά. Μόνο εσύ ξέρεις κι αν αποφασίσεις να μη δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, τότε δεν έχεις ανάγκη να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Θα βλέπεις τους άλλους να κυνηγάνε αυτό που θέλουν όλοι οι υπόλοιποι, ενώ εσύ θα το έχεις σε αφθονία. Ισως είναι και κακεντρεχές αυτό που λέω, αλλά κανείς δε συμπάθησε ποτέ το Χανς και τη Γκρέτελ...

Και συν τοις άλλοις, γιατί μια δεδομένη απόλαυση να είναι ο σωστός δρόμος; Γιατί να μη σκεφτώ μια δικιά μου; Κάτι που μόνο εγώ ξέρω πόσο απολαυστικό είναι, πόσο γαμάτο, πόσο ηδονικό; Η Αμελί βούταγε το χέρι της σε σακί με φασόλια, εγώ γιατί να μην ευχαριστηθώ τις πράσινες καραμέλες που κανείς δεν ακουμπάει; Νομίζω, τελικά, οτι όλα είναι θέμα πρωτογενών αποφάσεων (ποιά θα είναι η απόλαυσή μου) και όχι δευτερογενών (έχω μια απόλαυση που μου είπανε, να δώ πώς θα την κατακτήσω). Στο φινάλε, αδερφέ μου, είναι και λίγο η χαρά τού να ξεχωρίζεις, μια μορφή μοναδικότητας, η καύλα της ιδιαίτερης και κρυφής γνώσης.

Το βλέπω οτι ο τύπος γουστάρει αυτές τις καραμέλες για τον λόγο που μου είπε. Κι όχι επειδή είναι πιο νόστιμες απο τις άλλες. Επεισε τον εαυτό του οτι είναι καλύτερες και τώρα τις έχει όλες για πάρτη του. Κι εμείς κυνηγάμε απο τις ίδιες, τις συνηθισμένες, τις "εξαφανισμένες" λόγω προφανούς και ηλιθιώδους ζήτησης.

Με αυτό το σκεπτικό, φίλε μου, απλώς θα περιμένεις αν θα υπάρχουν καραμέλες στο μπολ, κι όχι πόσο γευστικές είναι.