ΛΙΠΟΔΙΑΛΗΤΕΣ

Το νέο μοντέλο κατατρεγμένου παύλα δημοκράτη παύλα βολεμένου παύλα κλαψομούνη παύλα πάω-όπου-φυσάει-ο-άνεμος ψηφοφόρου υπάρχει στα καταστήματα εδώ και πολλούς μήνες. Η απήχησή του, αρχικά μέτρια, μετά εντυπωσιακή. Πλέον, όλοι - μικροί και μεγάλοι - τρέχουν να αγοράσουν αυτό το μοντέλο και να το φορέσουν προκειμένου να είναι κι αυτοί στη μόδα και ταυτόχρονα να μην στεναχωρηθούν και οι επώνυμοι σχεδιαστές του.

Πίσω στον πλανήτη Τζι, τώρα, έχουμε την απόλυτη εφαρμογή του παραπάνω μοντέλου σε κάθε μορφή εκλογικής διαδικασίας. Απο τα δεκαπενταμελή στα Λύκεια (με ιερή αποστολή του το σημαντικότερο γεγονός απο καταβολής κόσμου: την οργάνωση της πενταήμερης), μέχρι τις φοιτητικές εκλογές (εκεί, όντως, όλοι κερδίζουν, αφού απο τη στιγμή που είσαι σε παράταξη έχεις σίγουρο το βαθμουλάκο και τη μετέπειτα προώθησή σου σε "ακριβοδίκαιη" ακαδημαϊκή ή άλλη καριέρα) κι απο εκεί στις τοπικές, τις νομαρχιακές, τις δημοτικές έως και τις εθνικές. Αυτή είναι η ζωγραφιά της Δημοκρατίας. Μπορεί να είναι ένα μπουρδέλο, αλλά όταν χρειαστεί σπάει σε πολλά, μικρά παραρτήματα για να μη χάσει τους πελάτες της. Αυτή η υπέροχη "πελατειακή" σχέση ανάμεσα στη Δημοκρατία και τους πιστούς της, είναι η πιο παθιασμένη, μοιραία και υπερσεξουαλική επαφή που έχεις δεί ποτέ μεταξύ ενός γκανιάν και ενός τζόκεϊ.

Γενικώς, επειδή τα πολιτεύματα (όπως και οι θρησκείες) έχουν την προφανέστατη αποστολή να γεννήσουν όσα περισσότερα πρόβατα μπορούν, ώστε η στάνη να είναι πάντα γεμάτη και να μην ξεμείνεις ποτέ όταν θα πρέπει να διαλέξεις, ο πλανήτης Τζι είναι η πλέον κατάλληλη τοποθεσία να στήσει κανείς μια τέτοια επιχείρηση. Ο πελάτης είναι εύκολος - κουτός και ανήμπορος να αντιδράσει ψηφοφόρος που γκρινιάζει και διαμαρτύρεται γι'αυτά που μια ζωή κυνηγάει (respect στο αιώνιο οξύμωρο της ανθρώπινης μοιραιότητας). Οι συνθήκες που απαρτίζουν το περιβάλλον, ιδανικές: δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει ελπίδα, όλα σκατά, οι εκατό χρόνια πίσω, οι έξω, οι μέσα, η σαπίλα, το σκορβούτο, οι αντεκαιγαμήσουοιπαλιοπούστη και λοιπά. Το έδαφος στρωμένο, έτοιμο, να έρθει όποιος θέλει και να στήσει τη δική του παράγκα έξω απο το σπίτι του καθενός και να παίξει τον "παπά" μαζί του. Τον ψηφοφόρο τον τραβάει ο "παπάς". Είναι ωραίο παιχνιδάκι, γρήγορο, τζογαδόρικο, άμεσα κέρδη και ακόμα πιο άμεσες ζημίες. Θα μπεί πάντα μέσα σε ενα τέτοιο παιχνίδι, γιατί - εκτός του οτι δεν έχει χρόνο για χάσιμο - του αρέσει και να τον κλέβουν. Για να μπορεί αβέρτα μετά να γκρινιάξει.

Κι έτσι, όπως όλα αυτά τα μικρά μαγαζάκια, αυτές οι χαριτωμένες επιχειρησούλες που όλες μαζί κάνουν έναν σούπερ καλοκουρδισμένο κολοσσό αναπτύσσονται συνεχώς, ο πελάτης τους συνεχίζει να τα προτιμά ολοένα και περισσότερο. Τού αρέσει να μην έχει άλλη επιλογή ή να βαριέται να την ψάξει. Τού αρέσει να μην κοιτάζει τις τιμές, να μην εξετάζει την ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων, να μην ασχολείται με την ουσία του πράγματος, με τη φινέτσα, με την αισθητική του. Τού αρέσει να το αφήνει στην τύχη του, γιατί γεννήθηκε ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ. Και τέτοια "μαγαζιά" μόνο με καταναλωτές μπορούν να γεμίσουν. Οι περαστικοί τρώνε πόρτα - κι ας μην έχει σφουγγαρίσει κανείς μέσα.

Είμαι, δε, σίγουρος οτι ο Τζορτζ Ρομέρο αποδείχτηκε πιο προφητικός απ'ό,τι κι ο ίδιος θα περίμενε. Κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε, πλέον, το φαινόμενο της νεκρανάστασης στον πλανήτη Τζι. Αν το είχε πάρει πρέφα νωρίτερα, η ταινία του θα λεγόταν "Η Δημοκρατία των Ζωντανών-Νεκρών"... 'Η, ακόμα πιο αντιπροσωπευτικά, η "Δημοκρατία" σκέτο. Τα άλλα εννοούνται.