ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Το γλυκό αγόρι (και χλωμό παλικάρι) κάθησε στο παγκάκι απέναντι απο το σπίτι του, για να μπορέσει να καπνίσει με την ησυχία του. Σκεφτόταν το χτεσινό βράδυ.

Ηταν το τρίτο τους ραντεβού. Εκείνος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον απο την αρχή. Αυτή, κατά τας γραφάς, δεν έδειχνε ούτε αποστροφή, ούτε καψούρα. Ούτε ναί, ούτε όχι. Ούτε θέλω, ούτε δε θέλω. Οπως γίνεται πάντα με το συγκεκριμένο φύλο, όπως γίνεται πάντα με τα μυαλά που αντί να βρίσκουν σε γωνία, κάνουν συνεχώς κύκλους.

Οπως και να 'χει, αυτή τη φορά ήταν καλύτερα. Εκείνη πιο δεκτική, εκείνος πιο "χύμα" - άλλωστε, δεν είχε να χάσει τίποτα. Αλλο ενα ραντεβού χρειαζόταν για να γίνουν τα καλύτερα φιλαράκια και να παίζουν σφαλιάρες στα διαλείμματα. Αν ήταν χυμαδιό ενα ραντεβού πιο πριν θα ήταν, στο μυαλό-λεκανοπέδιο, ένας ακόμη χυδαίος και φτηνός πέφτουλας. Αυτό το ραντεβού, το τρίτο, ήταν ο ορισμός του σωστού timing.

Kαι το πέσιμο έγινε, κι επισήμως. Πήγαν στο σπίτι του. Αυτή δεν ήθελε να πιεί τίποτα, όπως γίνεται συνήθως - λες κι αν πιεί γίνεται αυτομάτως το πουτανάκι που επειδή θα είναι τύφλα θα γαμηθεί σαν το σκυλί. Τέσπα. Εκείνος δεν άργησε να μπεί στο ψητό κι εκείνη, σαν καλή κοπέλα απο σπίτι, ενέδωσε αμέσως.

Τα χάδια και τα φιλιά κράτησαν κάμποση ώρα. Εκείνος φοβόταν να το προχωρήσει, μήπως και παρεξηγηθεί ή, στη χειρότερη, η γκόμενα του φύγει μιά και καλή. Εκείνη του έλεγε γλυκόλογα, τού έκανε ναζάκια, τον καύλωνε με σχετική ευκολία, όπως με την ίδια ευκολία σκεφτόταν κι εκείνη τί έπρεπε να κάνει. Οταν εκείνος δοκίμασε να βάλει το χέρι του στο υγρό μουνί της, εκείνη το απώθησε. Εκείνος φοβήθηκε, νόμιζε οτι έκανε μαλακία. Εκείνη, παίρνοντας το βλέμμα "είμαι τόσο καλόκαρδη και καταδεκτική που δε θα σε βρίσω", τον πλησίασε στο αυτί και του ψιθύρισε πως ήθελε να την γλείψει, γιατί αυτό της άρεσε περισσότερο απο όλα.

Κι εκείνος το έκανε. Την εγλειφε για ώρα. Εκείνη έχυσε δυο και τρείς φορές απανωτά. Και τού έλεγε να συνεχίσει γιατί ήθελε κι άλλο. Εκείνος, ακούραστος εργάτης και ποδοσφαιριστής που τιμάει τη φανέλα του, συνέχιζε. Οσο έχυνε αυτή, άλλο τόσο ίδρωνε κι αυτός. Απο ένα σημείο και μετά, το σαγόνι του είχε μουδιάσει. Η γλώσσα του είχε γίνει ένα με την κλειτορίδα της, και οι σπασμοί της συνέχιζαν να είναι αλεπάλληλοι.

Μετά απο αρκετή ώρα εκείνος δεν άντεξε. Σηκώθηκε και κατέβασε το παντελόνι του, εμφανίζοντας τον καυλωμένο (όχι εντελώς) πούτσο του, κουνώντας τον επιδεικτικά μπροστά της. Εκείνη χαμογέλασε, αλλά δεν τον πλησιάσε. Τής έπιασε το χέρι και το ακούμπησε πάνω του. Εκείνη το τράβηξε αμέσως. Αυτός παραξενεύτηκε. "Τί συμβαίνει;" της είπε. "Δεν είναι ανάγκη να προχωρήσουμε τόσο πολύ", τού απάντησε. Εκείνος αμέσως, μάλλον απογοητευμένος και με αργές κινήσεις ανέβασε το παντελόνι του, και ξανακάθησε στον καναπέ. Εκείνη τον πλησίασε και τον αγκάλιασε, λέγοντάς του πόσο ωραίο ήταν και πόσο καλά το έκανε.

Η συζήτηση δεν κράτησε πολύ. Αυτή έφυγε λίγο μετά. Ο τύπος άραξε για λίγο, και μετά πήγε στην τουαλέτα, βαριεστημένος, και βάρεσε μια παχιά μαλακία λίγο πριν τον ύπνο.

Στο παγκάκι, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Αρχισε να θυμώνει. Πολύ. Είχε γίνει σχεδόν κατακόκκινος. Εκείνος προσέφερε, εκείνη όχι. "Γαμημένη πουτάνα", ψέλλισε. "Ούτε να τον πάρεις στα χέρια σου δεν ήθελες, σκρόφα!". Δεν άντεξε άλλο. Σηκώθηκε και πήγε σπίτι του, ουρλιάζοντας σχεδόν σε κάθε άψυχο αντικείμενο που έβρισκε μπροστά του.

Αδικος. Γιατί στη ζωή, σημασία έχει να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής. Γι'αυτό οι γυναίκες δε θα αποκτήσουν ποτέ τους ψυχή, φίλε.

ΠΟΤΕ.