TOY STORY 3 (****)

Ο, κάποτε μικρός, Αντι μεγάλωσε. Και ετοιμάζεται να πάει στο κολλέγιο. Τί θα απογίνουν όμως τα αγαπημένα του παιχνίδια, ο Γούντι, ο Μπαζ, η Τζέσι, ο Ρεξ και όλοι οι υπόλοιποι; Δωρεά σε πρωινό «κρατητήριο» ατίθασων μικρών «δαιμόνων»! Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν και κακά παιχνίδια ανάμεσά τους. Πολύ κακά.

Όχι ότι η υπόθεση έχει σημασία στη δεύτερη συνέχεια ενός animation που έκανε αίσθηση τεχνικά πριν 15 ολόκληρα χρόνια. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, βρίσκω το πρώτο Toy Story μια μέτρια και ολότελα παιδική ταινία. No adults allowed και τέρμα. Το πρώτο του σίκουελ, όμως, το 1999 μού έκανε τη διαφορά. Τότε, βέβαια, το animation δεν ήταν στο επίπεδο που έχει φτάσει σήμερα, ήτοι να συναγωνίζεται επάξια ένα καλό live action αποτέλεσμα. Για το πόσο μπροστά έχει οδηγήσει το «μέσο» η Pixar καλό είναι να μην επαναλαμβανόμαστε. Τα έχουμε πει άπειρες των απείρων φορές. Το τρίτο μέρος του Toy Story δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση από αυτή την ευχάριστη «επανάληψη».

Γιατί; Γιατί είναι ΤΑΙΝΙΑ με τα όλα της! Όπως είχα πει και για τους προκατόχους του (Nemo, Απίθανοι, Wall-E, Up), έτσι κι αυτό ξεχειλίζει από γνήσια, αυθόρμητα, πηγαία συναισθήματα. Σαφώς, δίνει βάρος στο μεγαλύτερο μέρος του στη δράση και την κωμωδία, με χιούμορ όμως συντονισμένο και «ευγενικό» προς όλες τις ηλικίες και, φυσικά, τις διαθέσεις. Ο ρυθμός δε χαλαρώνει ποτέ, χωρίς το φιλμ να φτάνει ποτέ σε παιδιάστικες υπερβολές ενώ υπάρχουν ακόμα και ατάκες ή σκηνές ανθολογίας (τα «βασανιστήρια» της Μπάρμπι στον Κεν, το flashback στην ιστορία του «κακού» αρκούδου με νουάρ ηχόχρωμα, η αψιμαχία ανάμεσα σε ένα περιστέρι και τον καμουφλαρισμένο με… τορτίγια κο Πατάτα) που θέλεις δε θέλεις μπορούν να σε κάνουν ακόμα και να χειροκροτήσεις από ευχαρίστηση, ακόμα κι αν επιμένεις με σαδιστικά απάνθρωπο τρόπο να αρνείσαι την όποια παιδικότητα κρύβεις ακόμα μέσα σου.

Εκεί που θέλω να σταθώ ξάνα, όμως, είναι στο ΔΑΚΡΥ. Ναι, δεν ειρωνεύομαι. Ίσως είναι προσωπικό το θέμα μου με την Pixar, αλλά ειλικρινά, αυτοί οι τύποι νιώθω πολλές φορές ότι διαβάζουν βουλωμένο γράμμα απέναντι στην ψυχή μου. Ρίξτε μια ματιά στο φινάλε της ταινίας – μου θύμισε πολύ έντονα εκείνο το συγκλονιστικό εναρκτήριο δεκάλεπτο του Up. Έβαλα τα κλάματα πανεύκολα. Σχεδόν ανατρίχιασα. Πόσο να αξίζουν τελικά όλες οι παιδικές μας αναμνήσεις; Πόσο «βαριές» είναι πάνω μας; Αυτό το πέρασμα του χρόνου, η μετάβαση στην μονόχρωμη ενηλικίωση είναι σταυρός βαρύς κι ασήκωτος. Και ίσως έκλαψα επειδή κατάλαβα τη σημασία και την ανάγκη της παιδικής αφέλειας – αυτής, που βλέπει μια «άψυχη» κούκλα ως προέκταση των συναισθημάτων της. Και ομολογώ, δακρυσμένος και πάλι, ότι μου έχει λείψει.