Η ΚΛΙΣΗ ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ

Σε πρώτη φάση, η βαρεμάρα δεν είναι ρήμα. Οπότε, είναι κάτι άκλιτο. Βέβαια, υπάρχει το ρήμα "βαριέμαι", το οποίο κλίνεται κανονικότατα, αλλά επί του πρακτέου είναι έννοιες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.

Τουτέστιν: Βαριέσαι στη δουλειά σου ή βαριέσαι ΤΗ δουλειά σου; Οταν βρίσκεις την ίδια τη δουλειά σου βαρετή, σημαίνει οτι έχοντας χάσει κάθε ενδιαφέρον, έχει ήδη ξεφύγει απο την κατάσταση της περιστασιακής "βαρεμάρας" (όπως όταν βαριέσαι καμιά φορά ΣΤΗ δουλειά σου) και αρχίζουν να παίρνουν τα όπλα κάποια άλλα, πιο βαρύνουσας σημασίας, συναισθήματα και ψυχοσωματικές καταστάσεις όπως η πλήξη, η κατάθλιψη και η μελαγχολία. Ουσιαστικά, αρχίζεις να βαριέσαι, όταν περάσεις στο δεύτερο-τρίτο στάδιο της βαρεμάρας. Εκεί, η λέξη αρχίζει να χάνει σταδιακά τη δύναμή της, και τη θέση της παίρνει το ρήμα, όπου αρχίζει και δυναμώνει όσο δυναμώνει η ένταση αυτής της "κατάστασης".

Αυτά, βέβαια, είναι σχετικά, αφού την όλη "υποπλοκή" στηρίζουν τα ίδια τα άρθρα που ενώνουν τις λέξεις, όπως διαπίστωσες και στο προηγούμενο παράδειγμα. Προσωπικά, θεωρώ τη βαρεμάρα περισσότερο μια λυτρωτική εσωτερική άμυνα. Είναι η στιγμιαία κατάσταση που αιχμαλωτίζει την αδράνεια και την κάνει, έστω και επιφανειακά, συναίσθημα. Εννιά στους δέκα θα σου πούν οτι προτιμούν τη βαρεμάρα απο την κούραση. Το ίδιο ποσοστό θα σου πεί, αν του το κάνεις φραγκοδίφραγκα, οτι προτιμά να κουράζεται απο το να βαριέται. Γιατί εκεί, η διάρκεια προκαλεί αναταραχές στο συναίσθημα και το περιπλέκει, το αναγκάζει να γυρίσει το σύστημα απο άμυνα σε επίθεση. Η βαρεμάρα είναι δελεαστική, ηδονική σχεδόν ταυτόσημη με μια αύρα προσωρινής ελευθερίας. Το "βαριέμαι" είναι συνώνυμο της ραθυμίας, της αναποφασιστικότητας, της μη-δράσης.

Οπότε, καταλαβαίνεις κι απο μόνος σου οτι το μόνο πράγμα που μπορείς πραγματικά να βαρεθείς είναι μια επαναλαμβανόμενη βαρεμάρα. Οπως και όλες τις μικρές, αναγκαίες ηδονές, έτσι και τη βαρεμάρα δεν πρέπει να τη βάλεις σε καλούπι, να την κάνεις αυτοσκοπό και μονότονη απασχόληση στην καθημερινότητά σου. Γιατί θα τη βαρεθείς. Κι επειδή είναι κτήμα σου, αποκτά ένστικτο. Ενστικτο επιβίωσης.

Και μετά, χαιρέτα μας.