ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (*****)

Θυμάμαι το ρεφρέν του υπέροχου εκείνου τραγουδιού των Divine Comedy “Come home, Billy Bird, International Business Traveller” και ξεσηκώνω την εικόνα που μου άφησε αποτυπωμένη στο μυαλό το φινάλε του Ραντεβού Στον Αέρα. Δεν μπορώ να πω τι είναι, γιατί θα πέσω σε spoiler. Το τραγούδι των Divine Comedy, όμως, πάντα θα μου φέρνει πλέον στο νου, την πραγματικότητα.

Δεν είναι κι εύκολο, να βρεις μια ταινία που να ταυτίζεται με τα πάντα γύρω σου. Να έχει timing πάνω στην καθημερινότητά σου, κι ας μην κάνεις την άχρωμη, δυσάρεστη δουλειά του Ράιαν Μπίνγκαμ, ο οποίος ταξιδεύει ανά τις ΗΠΑ ατσαλάκωτος, γόης και εργένης για να σου πει ότι… απολύθηκες. Γι’αυτόν είναι καθημερινότητα, ρουτίνα και ατέρμονη επαφή με τα ανθρώπινα τετριμμένα. Στο δρόμο θα γνωρίσει την άλλη πλευρά του νομίσματος. Την απογοήτευση της μοναξιάς. Τη χαρά του φλερτ και του προσωρινού έρωτα. Την πιθανότητα να χάσει τη θέση του. Τη δυνατότητα να διδάξει τον κυνισμό και φτηνή δικαιολογία σε νεότερες συναδέλφους του με όνειρα καριέρας. Να μπει σε προσωπικά διλήμματα που δε φανταζόταν ποτέ. Να αναγκαστεί να έρθει πιο κοντά με δικούς του ανθρώπους. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Θα τα καταφέρει χωμένος για τα καλά στη σκατότρυπα της ανθρώπινης αδυναμίας;

Αν ήμουν ο Τζέισον Ράιτμαν, και χωρίς να ήθελα να περιαυτολογήσω, θα παραδεχόμουνα πως έκανα την καλύτερη, ίσως, ταινία πάνω στο «σύγχρονο άνθρωπο». Χωρίς φλυαρίες και πολλά πάρε-δώσε με ισχνές υποπλοκές και σαπουνοπερικά δραματάκια, ο Ράιτμαν χτυπάει ακριβώς στη φλέβα των προσωπικών σου αδυναμιών. Με λίγα λόγια, κάνεις μια ταινία με balls, που στηρίζονται σε σενάριο, σε σκηνοθεσία και σε ερμηνείες. Απλώς, διαθέτεις τα πάντα, αν και το μεγαλύτερο στοίχημα που κερδίζει το Ραντεβού Στον Αέρα είναι ο συνδυασμός τους. Ο Ράιτμαν, σκηνοθετικά, είναι ωριμότερος του ώριμου, καμία σχέση με τον «απλό τυπάκο» του Juno και του Thank You For Smoking. Συγγραφικά, για να μην το κουράζουμε, «κεντάει» πάνω σε μια ίσως συνηθισμένη μα σπουδαία, τελικά, ιστορία και οι χαρακτήρες του ξεχειλίζουν απο πληρότητα, όπως και οι καταστάσεις που τόσο «κινηματογραφικά» περιγράφει (και με γεγονός οτι οι περισσότεροι «απολυμένοι» που βλέπουμε είναι πραγματικοί…). Ερμηνευτικά, τέλος, ο Κλούνεϊ δε νομίζω ότι θα ξεπεράσει με κάτι άλλο στο μέλλον ΑΥΤΗ του την ερμηνεία, ούτε φυσικά και οι δύο εξαιρετικές γυναίκες, η Φαρμίγκα και η Κέντρικ, κι ας μην πάρουν ποτέ τους το Οσκαρ...
Δε χρειάζεται να ψάξεις παραπάνω. Νομίζω, κι ας θεωρηθώ βιαστικός, ότι το Ραντεβού Στον Αέρα είναι η πιο άμεση, επιδραστική, ειλικρινής ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Κι ας είναι υποκειμενικό – δε μετράω σ’αυτή τη βάση. Για να το συνειδητοποιήσεις πρέπει να μετράς κι εσύ, πάνω στα πραγματικά δεδομένα της ζωής και φυσικά… των Divine Comedy.