#1. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας ΑλφρεντσονΜεταφυσικό δράμα; Νεκροφιλικό ρομάντζο; Δακρύβρεχτο ghost story; Σκεπτόμενος τί απο τα παραπάνω θα μπορούσε επακριβώς να χαρακτηρίσει το αριστούργημα του Αλφρεντσον, στέκομαι πάντα στην τελευταία εικόνα του: ενας ασυνήθιστος διάλογος με σήματα Μορς, ανάμεσα σε ενα ασυνήθιστο ζευγάρι, στο ξεκίνημα ενός ασυνήθιστου ταξιδιού. Σπαραχτική κατακλείδα και απογείωση για ενα φιλμ ήδη φτασμένο στα δυσβάσταχτα ύψη της αθώας(;) παιδικής ψυχανάλυσης.
#2. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι ΚάουφμανΟμολογώ οτι άρπαξε το 8 1/2 απο τα μαλλιά και το "τέντωσε" διαννοουμενίστικα όσο δεν πήγαινε. Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τη συναισθηματική φόρτιση που ένα τόσο ανεξέλεγκτα εγκεφαλικό φιλμ μπόρεσε να μου προκαλέσει. Ισως επειδή περίμενα ενα απλώς τριπαρισμένο "ταξίδι" με σφραγίδα Κάουφμαν και όχι, όπως αποδείχτηκε τελικά, ενα 8 1/2 για τη γενιά που εγώ κι εσύ, εξίσου ανεξέλεγκτα κουβαλάμε στις πλάτες μας.
#3. SLUMDOG MILLIONAIRE του Ντάνι ΜπόιλΕίναι τυχαίο οτι το Bollywood "γεννά" τα πιο δακρύβρεχτα real-time stories; Είναι "στημένο" το γεγονός οτι ο Ντάνι Μπόιλ είναι ο πιο σύγχρονος βρετανός eye-candy σκηνοθέτης της εποχής μας; Είναι ανούσιο ενα συνηθισμένο στόρι να γίνεται συναρπαστική σαπουνόπερα; Οχι... Είναι γραφτό.
#4. WALL-E του Αντριου ΣτάντονΜε την Pixar πλέον δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Δεν μπορώ να εξηγήσω ποιό είναι αυτό το μαγικό συστατικό που μετατρέπει σχεδόν όλα τα animation projects της σε κινηματογραφικές πανδαισίες που ξεπερνούν πολλά απο τα live-action αναμασήματα ιδεών και κλισέ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε, ενας απλός σωρός απο μέταλλα και μικροτσίπ μας έκανε να προβληματιστούμε και να δακρύσουμε όσο ποτέ δεν περιμέναμε απο ενα απλό, ταπεινό, αλλά τελικά μεγαλειώδες, animation.
#5. MILK του Γκας Βαν ΣαντΠρέπει να είμαι απο τους λίγους που δεν είδαν την ταινία του Βαν Σαντ ως άλλη μια τροχοπέδη για τη δικαίωση ομοφυλοφιλικών κινημάτων και αξιών. Στα μάτια τα δικά μου, ο Χάρβεϊ Μιλκ ήταν η απόλυτη προσωποποίηση της δικαίωσης του διαφορετικού. Δεν βρήκα σημασία στην πράξη, αλλά στο πιστεύω. Στην ιδέα. Κι ας κοιμάται με ο,τι θέλει στο κρεβάτι της.
#6. WATCHMEN του Ζακ ΣνάιντερΕφαγε τρελή γιούχα απο το κοινό, δέχτηκε κριτικά σχόλια που το έριχναν... στον Καιάδα του φιλμικού σύμπαντος και εκτοξεύτηκαν φριχτά πυρά εναντίον του. Το γιατί, μάλλον δε θα μπορέσω να το κατανοήσω, ίσως επειδή δεν κοίταξα το ρολόι μου ούτε μια φορά στις τρείς ώρες διάρκειάς του. Ισως πάλι επειδή, τελικά, πρόκειται για ενα κινηματογραφημένο κόμικ με... balls μεγαλύτερα των "ιδιόρρυθμων" (για να μη βωμολοχήσω) κριτικών...
#7. BRUNO του Λάρι Τσαρλς
Πες τον ακραίο. Πες τον επιτειδευμένο. Πες τον χοντροκομμένο. Πες τον εγωκεντρικό. Πες τον όπως διάολο θες. Αλλά σκέψου πρώτα πόσο πιο μίζερος θα ήταν ο κινηματογραφικός πλανήτης αν έλειπε αυτός ο ευφυής καμικάζι που μπορεί να ισοπεδώσει ο,τι αξία νομίζουν οτι πρεσβεύουν οι επιφανείς, οι διάσημοι, οι προβεβλημένοι του κόσμου. Ονόμασέ τους Αμερικάνους, ονόμασέ τους celebrities, ονόμασέ τους... Χάρισον Φορντ. Οπως και να τους ονομάσεις, θα υπάρχει πάντα ένας γκέι fashionista Μουτζαχεντίν να τους βάλει στη θέση τους...
#8. STAR TREK του Τζ.Τζ. ΕϊμπραμςΠολύ περισσότερο απο μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αυτός ο φιλμικός "διακτινισμός" του Εϊμπραμς δεν χρωστά παρά ελάχιστα στον τηλεοπτικό προκάτοχό του. Ενα καινούριο, φρέσκο, σύγχρονο, μοντέρνο και διασκεδαστικότατο ταξίδι στο άπειρο (κι ακόμα παραπέρα...) που στο τέλος του θες να δείς ακόμα περισσότερο και αρχίζεις να ανυπομονείς για τα μελλούμενα... Beam us up, J.J.!
#9. GRAN TORINO του Κλιντ ΙστγουντΑν έπρεπε με κάποιο τρόπο ο Ιστγουντ να μας αποχαιρετήσει σαν ηθοποιός, αυτό το φιλμ ήταν τελικά η σωστή οδός. Ισως μοιάζει γλυκόπικρο, αλλά είναι τόσο συγκινητικός αυτός ο αποχαιρετισμός που προσπερνάς με δάκρυα στα μάτια τις όποιες σεναριακές ατέλειες και επικεντρώνεις την προσοχή σου σε μια ερμηνευτική αποθέωση που ποτέ δε θα τολμούσες να σκεφτείς οτι θα αντικρύσεις. Standing ovation και κάτι που ποτέ δεν περίμενα οτι θα παραδεχτώ...
#10. ΤΡΟΠΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ του Μπεν ΣτίλερΕνα σαρωτικά ξεκαρδιστικό μάθημα αντι-χολιγουντιανής νοοτροπίας, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα που τη γέννησε και τη θρέφει! Σε ηγετικό (πίσω απο την κάμερα) ρόλο ο Στίλερ, σε ηγετικό (μπροστά απο αυτήν) ρόλο ο Ντάουνι Τζούνιορ. Δε θέλει και πολύ σκέψη, απλά να αναφέρεις οτι αν το Χόλιγουντ είχε αξιοποιήσει έστω και τη μισή του βλακεία, σήμερα θα τη βγάζαμε μονάχα με ενα TiVo και Μάθιου ΜακΚόναχι...
Αυτά. Οσον αφορά τα χειρότερα της χρονιάς, θα σε απογοητέυσω φίλε μου, καθώς οι παπαριές που είδα φέτος, εκτός του οτι ήταν περισσότερο αδιάφορες παρά ενοχλητικές, δεν συμπληρώνουν καν δεκάδα, οπότε η κλασική και αγαπημένη μου Drop-10 λίστα ακυρώνεται για φέτος. Θα αναφέρω μόνο τη μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς, που ήρθε κυριολεκτικά απο εκεί που δεν το περίμενα με τίποτα και αναφέρομαι στην Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον. Αργόσυρτο, "κλινικά" στημένο και με εξόριστο συναίσθημα, μου αποτύπωσε μόνο ενα εξαιρετικό φινάλε, το οποίο όμως άργησε κατά... 160 λεπτά!
Εχεις αντιρρήσεις; Ξέρασέ τις! Τα λέμε next year.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου