Ο γιός του Α λέγεται κι αυτός Α. Δεν υπάρχουν διαφορές, παρά εκατοντάδες ομοιότητες. Ενα και το αυτό. Ενα μικρό παιδί που θέλει να μιλήσει, γιατί σκέφτεται τόσο πολύ όσο κι ο πατέρας του.
Είναι βολεμένο στο μικρό κρεβάτι του. Μόλις το έχει πάρει ο ύπνος και οι πρώτες άτακτες εικόνες μοντάρονται με εξίσου άτακτο τρόπο στο, υπο ανάπλαση, μυαλουδάκι του. Ο προτζέκτορας έχει αρχίσει τη σουρεάλ προβολή.
Σκόρπιες φιγούρες, μερικές γνώριμες, άλλες αποκυήματα της οργιάζουσας φαντασίας του. Κάνουν πράγματα που δεν βγάζουν νόημα, όπως και σε κάθε όνειρο άλλωστε. Μιλάνε με περίεργες φράσεις, κάνουν κινήσεις που δεν εξηγούνται, αλλά εντυπωσιάζουν. Ιντριγκάρουν. Ανάμεσα στις φιγούρες, ένας ψηλός, σωματώδης και σκοτεινός άνδρας κρατάει απο το χέρι ενα μικρό κοριτσάκι. Τα δύο αυτά πρόσωπα ανήκουν στο κονκλάβιο των άγνωστων χαρακτήρων στην ονειρική προβολή του μικρού Α. Ανάμεσα στις μουρμούρες των υπολοίπων, την οχλαγωγία και το ανέμελο παιχνίδι, ο άνδρας με το κοριτσάκι τον πλησιάζουν. Τα πρόσωπα παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας, χωρίς τίποτα το οικείο. Ο άνδρας αφήνει το κοριτσάκι και βγάζει απο την τσέπη του ενα γράμμα, δίνοντάς το στον Α. Μέσα στον ύπνο του, ο μικρός Α δεν μπορεί να διαβάσει. Αλλά και να μπορούσε, δε θα έβγαζε άκρη. Ανοίγει το γράμμα και κάνει μια προσπάθεια. Πριν προλάβει να ξεκινήσει, το κοριτσάκι μπήζει τα κλάματα. Εντονα και γοερά, ενα ηχηρό, αλλά δίχως λέξεις, μοιρολόι.
Ο Α ξύπνησε απότομα. Οι φωνές του κοριτσιού τον τρόμαξαν, τον ξεσήκωσαν. Με το που άνοιξε τα μάτια του, είδε παντού σκοτάδι. Πυκνό. Στοιχειωμένο. Αρχισε να τρέμει, να φοβάται - μήπως δεν είχε ξυπνήσει ακόμα, μήπως ο εφιάλτης συνεχιζόταν πιο χαοτικός απο ο,τι πριν λίγα δευτερόλεπτα. Τί να πρωτοχωρέσει στο μυαλουδάκι ενός μικρού παιδιού; Τί να σκεφτεί, τί να αναλύσει, τη συμπάθεια να δείξει στον εαυτό του και την οργιώδη φαντασία του; Ευτυχώς για εκείνον, η παραζάλη δεν κράτησε πολύ. Ο μεγάλος Α μπήκε στο δωμάτιο και άναψε το φως. Κι απο το σκοτάδι, ήρθε ενα απότομο εκτυφλωτικό φως. Ολα καλά.
Πίσω απο τον Α μπήκαν και τρείς κύριοι. Ο καθένας είχε φέρει απο ενα δώρο για τον μικρό. Περιχαρής ο Α, άφησε τους άνδρες να πλησιάσουν τον μικρό. Ο πρώτος είχε φέρει μια μεγάλη δεσμίδα με χαρτονομίσματα. Ο δεύτερος, ενα μαγικό φίλτρο που γιγάντωνε τη γνώση. Και ο τρίτος, ενα φίλτρο που χάριζε τη δόξα και την αναγνώριση. Τα ακούμπησαν μπροστά στο μικρό και του ευχήθηκαν χίλια καλά πράγματα.
Τότε ήταν που ο μικρός Α έμπηξε για πρώτη φορά τα κλάματα. Και μακάρι να ήταν στο χέρι του να σταματήσει.
Σε αυτούς τους δύσκολους, χαλεπούς, σκοτεινούς, μπαλταδιασμένους καιρούς που ζούμε, που το έθνος μας περνά μαρτυρικές ώρες υπό την σκέπη του Δ.Ν.Τ., της Moodys και της "επιμήκυνσης", βγήκε ένας "άθλιος" αντι-Κακοφωνίξ απο την αντίπερα όχθη, ονόματι Ντομινίκ Στρος-Καν, να μιλήσει με τα πλέον βδελυρά λόγια για το λαό της γαλανόλευκης. Επίσης, είπε οτι είμαστε χωμένοι στα ΣΚΑΤΑ.
Ντροπή του.
Εμείς, ως Ελληνες, είμαστε ωραίοι και σωστοί τύποι. Οικογενειάρχες πάνω απο όλα. Εχουμε απο τους υψηλότερους ρυθμούς έκδοσης διαζυγίων στην Ευρώπη. Δύο στα τρία σπίτια μοιάζουν με σπιρτόκουτα υψηλού κινδύνου - τα ακούς πάντα απο το μπαλκόνι σου, αραχτός, πίνοντας τη φραπεδιά σου και λες μετά τρομερής σιγουριάς "εγώ είμαι μια χαρά".
Είμαστε και εργασιομανείς. Δουλεύουμε όποτε θέλουμε και αν θέλουμε, κάνουμε άσχημα τη δουλειά μας, την αφήνουμε ανολοκλήρωτη και όταν μας διώχνουν γκρινιάζουμε και - φυσικά - τα ρίχνουμε όλα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ξεχνώντας οτι η αφετηρία είναι ο "πυρήνας" του χάρτη, δηλαδή ο εαυτός μας. Φυσικά, σπανίως ξέρουμε και την ίδια τη δουλειά μας. Εχουμε σπουδάσει εκατό πράγματα ο καθένας, αλλά το μόνο που σίγουρα ξέρουμε να κάνουμε με κλειστά τα μάτια είναι να παίζουμε στοίχημα και να tag-άρουμε στο Facebook.
Eπίσης, μην ξεχνάμε τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μας στα στενά σοκάκια της Ιστορίας. Είμαστε τόσο θαρραλέος και περήφανος λαός που μπορούμε να φυλακίσουμε τους ελευθερωτές μας (Κολοκοτρώνης), να δολοφονήσουμε τους ευεργέτες μας (Καποδίστριας), να στήσουμε κώλο προβάλλοντας ως άλλοθι ξέφραγα πατριωτικά αμπέλια (Απριλιανή δικτατορία), να σφάξουμε τους μισούς πολιτισμούς της Ανατολής για να βάλουμε το ΔΙΚΟ μας καθιστικό στο σαλόνι τους (Μέγας Αλέξανδρος) και προφανώς να σφάξουμε με την ίδια άνεση ο ένας τον άλλον (Εμφύλιος) επειδή δε μας "παίζουν" μία οι Δυτικοί και μία τα Ρωσάκια. Είμαστε γαμάτοι, υπεράνω, αρχιδάτοι.
Είμαστε και εξαίσιοι οικονομολόγοι. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρυφτούμε απο την Εφορία, να κλέψουμε ακόμα περισσότερο αυτούς που μας πληρώνουν (το ταξίμετρο γράφει "οκτώ", αλλά εσύ θα πληρώσεις "δέκα" ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ), να ξοδεύουμε σε πολύ χρήσιμα πράγματα τον ιδρώτα μας (ένας καφές των δέκα ευρώ στη Μύκονο είναι πάντα απαραίτητος για ενα χλιδάτο έθνος σαν το δικό μας), να κάνουμε κακοδιαχείρηση ακόμα και στην ίδια τη φορολογική μας δήλωση (λογικό, αφού έχουμε τόσα πολλά που τα μπερδεύουμε), να αποφύγουμε να εξυπηρετήσουμε το συμπολίτη μας επειδή κανείς δε μας κουνάει απο τη θέση μας (αν θες βοήθεια στην καταμέτρηση των ενσήμων απευθύνεσαι αναγκαστικά στον ΟΗΕ) και γενικώς έχουμε μια πολύ καλή σχέση με κάθε τί που αφορά τους κόπους, την εργασία και τη συναδελφική αλληλεγγύη μας.
Φυσικά, να μην ξεχάσουμε οτι πάνω απο όλα είμαστε ένας βαθύτατα ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ λαός. Εχουμε μια λαμπρή Δημοκρατία, όπου εκλέγουμε όσους θέλουμε να βρίσουμε αργότερα, με τα δικά μας χέρια τους πληρώνουμε εκατομμύρια για να ξύνουν τις μύτες τους στο μπουρδέλο που λέγεται "Ελληνικό Κοινοβούλιο", δεχόμαστε τα ρουσφέτια τους και μετά τους γλείφουμε μέχρι θανάτου τις κωλοτρυπίδες για να μη χαλάσει το αίσθημα και στην πρώτη ευκαιρία κάνουμε ήρωα έναν Λαζόπουλο, που για να σε υποστηρίξει θα πέσει στα πατώματα της AGB και του τραπεζικού του λογαριασμού, δείχνοντάς σου ποιο είναι το σωστό: να τον κρατήσεις εκεί ψηλά, να τον πληρώνεις, να του αφιερώνεις χρόνο και χρήμα, όπως αφιερώνεις και στους ίδιους που λατρεύεις να μισείς.
Και να μην ξεχνιόμαστε. Ελληνες φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη. Ελληνες δολοφόνησαν τον Καποδίστρια. Ελληνες έσκυψαν το κεφάλι στον Κίσιντζερ το '67. Ελληνες είπαν οτι θα βγούμε απο το ΝΑΤΟ, λίγο πριν γίνουν εξουσία. Ελληνες έκαναν υπουργό τον Πάγκαλο και τον Ρουσόπουλο. Ελληνες θεοποίησαν το Χριστόδουλο και του πλήρωναν τις Μερσεντές και τα κότερα. Ελληνες "έφαγαν" τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις. Ελληνες κλέβουν ο ένας τον άλλον. Ελληνες εξαπατούν ο ένας τον άλλον. Ελληνες έφαγαν απο τα πιάτα άλλων Ελλήνων. Ελληνες μεταξύ Ελλήνων. Είμαστε ίσως το μοναδικό κράτος στον πλανήτη, που το ιθαγενές στοιχείο του βρίσκεται παντού. Ακόμα και στους απόπατους.
Κάνατε λάθος, κύριε Στρος-Καν. Δεν είμαστε χωμένοι στα σκατά.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ.
