ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2009-2010

There we go... Η πιο βαρετή λίστα ever! Αλλά και η πιο σημαντική...


#10. ΣΗΚΩΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ του Νίκολας Στόλερ
Υπάρχουν κωμωδίες που γελάς με το σταγονόμετρο. Υπάρχουν κωμωδίες που γελάς επειδή γελάει ο διπλανός σου. Υπάρχουν κωμωδίες που γελάς χωρίς να πιάνεις το αστείο. Υπάρχουν κωμωδίες με μηνύματα, με κουφά ανέκδοτα, με σατιρικό χιούμορ. Και υπάρχουν και κωμωδίες με... Τζέφρι. Και είναι οι καλύτερες του είδους!

#09. ΔΙΨΑ του Παρκ Τσαν Γουκ
"Καταδικασμένοι" βρυκόλακες, ασίγαστα πάθη, μαύρο χιούμορ και αρρωστημένος ερωτισμός. Ο δημιουργός του Oldboy ξέρει ΚΑΙ απο αυτά και μάλιστα με in-your-face βιρτουοζιτέ που ποντάρει στο συντονισμό σου με μια μεταμοντέρνα ποιητική συχνότητα. Βολεύεσαι ή θα γίνει του... MoonNew;


#08. TOY STORY 3 του Λι Ανκριτς
Πόσο περισσότερο συγκινητική μπορεί να γίνει μια ταινία που σκοπός της είναι να σε βάλει στη θέση ενός... παιχνιδιού που προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρεί μια αθώα ψυχή να παίζει μαζί του; Αν είχα μία και μοναδική ευχή, θα ευχόμουν να γίνω ενα τέτοιο παιχνίδι. Και στην αγκαλιά ενός μικρού παιδιού, να διασκεδάζω την ελευθερία μου.

#07. Ο ΚΥΝΗΓΟΣ του Χονγκ-Τζι Να
Ταινία του 2008, γροθιά στο στομάχι για το 2010. Και μάλιστα κορεάτικη! Οι Αμερικάνοι ήδη τρίβουν τα μάτια τους κι εσύ τα δικά σου - οι μεν απο τη ζήλεια τους, εσύ απο την ένταση και το "βουητό" του πιο συναρπαστικού crime story που έθρεψε τα κινηματογραφικά σωθικά την τελευταία δεκαετία. Γι'αυτούς που το είδαν στην ώρα του, τουλάχιστον...

#06. Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΦΟΞ του Γουές Αντερσον
Ξέχνα το animation! Ενα απλό καδράρισμα, μια αστεία ατάκα, μια νότα του Αλεξάντρ Ντεσπλά, ενα συνηθισμένο κλείσιμο του ματιού και ιδού: μια ταινία του Γουές Αντερσον. Απο την κορφή ως την... ουρά.


#05. ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ του Γιώργου Λάνθιμου
Το ελληνικό σινεμά που δαγκώνει, που προκαλεί, που απασχολεί, που μαγνητίζει, που εκδικείται για την ατελείωτη μιζέρια που το ταλάνιζε εδώ και δεκαετίες. Απο τις λίγες κινηματογραφικές εμπειρίες που δεν μπορείς να γράψεις παρά ελάχιστες λέξεις, ελπίζοντας πως στο μέλλον αυτές θα χάσουν κάθε σημασία γιατί οι εικόνες - όπως αυτές του Λάνθιμου - θα τις έχουν ολοκληρωτικά ισοπεδώσει.

#04. ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ του Πιτ Ντόκτερ
Ενα δεκάλεπτο μοντάζ γεμάτο αναμνήσεις. Σε έναν ψηφιακά πλασμένο κόσμο που "αναπνέει" μόνο ανθρώπινα. Κατά τη διάρκεια, αλλά και για πολλή ώρα μετά, ένας ποταμός δακρύων να το ακολουθεί. Χωρίς την παραμικρή υποψία "υπαναχώρησης", η πιο συγκινητική ταινία που μπορούσες να δείς φέτος. Και, κατά την "ταμπέλα", ήταν ενα απλό... Μίκυ Μάους.


#03. ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ του Κουέντιν Ταραντίνο
Πόσο να ζυγίζει η ευφυία κάποιου; Στην περίπτωση του Ταραντίνο, απλά δεν μετριέται! 153 λεπτά μετά παραμένει καρφωμένη στο μυαλό η απορία "μα, τί μπορεί και γράφει αυτός ο άνθρωπος!". Καθηλωμένος απο μερικές αράδες συναρπαστικού διαλόγου, υπνωτισμένος απο ερμηνείες σαν του Κριστόφ Βαλτς και χαζεύοντας τις σκηνοθετικές ακροβασίες του Ταραντίνο, παραδέχεσαι ενα πράγμα και τέλος: He's the Man.

#02. AVATAR του Τζέιμς Κάμερον
Οταν έχεις στο ενεργητικό σου την τελευταία πραγματικά μεγάλη ταινία επιστημονικής φαντασίας, όταν είσαι ο δημιουργός της ταινίας των 11 Οσκαρ και καταλήγεις να έχεις κάνει το πιο επιτυχημένο - παγκοσμίως - εισπρακτικά φιλμ όλων των εποχών, ναι, είσαι ο βασιλιάς του κόσμου. Και, κατά τα φαινόμενα, ο τελευταίος των μεγάλων οραματιστών. Οδήγησε κι άλλο το σινεμά μπροστά, φίλε...


Η κορυφή για φέτος ήταν υπόθεση... καρδιάς. Ο σεβασμός και η υπόκλιση πάνε στον Κάμερον, αλλά η καρδιά μου είναι ταγμένη στο ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ του Τζέισον Ράιτμαν, γιατί μου μίλησε κατευθείαν σ'αυτήν. Δε θα αναφέρω ξανά τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ αυτή την ταινία, αλλά θα σταθώ μόνο σε τούτο: πόσο, μα πόσο μπορεί να σε πονάει μια πραγματικότητα που αξιοποιήθηκε τελικά μονάχα απο το αδηφάγο και προσκολλημένο στις στουντιακές απαιτήσεις Χόλιγουντ; 'Η μάλλον, πόσο πόνεσε κάποιους "άλλους" όλο αυτό; Μην ασχοληθείς να απαντήσεις. Απλά, σκύψε το κεφάλι και προβληματίσου, γιατί ταινίες σαν κι αυτή θα ξαναδείς μετά απο δέκα χρόνια πάλι...


Για την ιστορία, άλλες τρείς ταινίες προσπάθησαν, πάλεψαν, ίδρωσαν αλλά τελικά έχασαν τη μάχη της δεκάδας: District 9, 500 Μέρες με τη Σάμερ και Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων. Mea Culpa, τις αγαπάω εξίσου...

ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2009-2010

Η πιο αγαπημένη μορφή λίστας ever, πάντα θα προηγείται της αντίστοιχης με τα καλύτερα, επειδή είναι γνωστή η αγάπη μου για το "ευπρεπές" θάψιμο...


#10. ΑΝΙΚΗΤΟΣ του Κλιντ Ιστγουντ
Ο Νέλσον Μαντέλα αναλαμβάνει την προεδρία της Νοτίου Αφρικής και αργότερα συνειδητοποιεί οτι η ομάδα φούτμπολ... με αρχηγό τον Ματ Ντέιμον... να κερδίσει το Παγκόσμιο... ΖΖΖΖΖΖΖΖΖ...




#09. ΤΟ ΚΟΥΤΙ του Ρίτσαρντ Κέλι
"What's in the fucking box?" αναρωτιόταν ο Μπραντ Πιτ στο Seven και την ίδια γαμημένη ερώτηση έκανα κι εγώ καθ'όλη τη διάρκεια ενός ακόμα αποτυχημένου πειράματος. Αν και περισσότερο αναρωτιέμαι πια αν ο Κέλι είναι όντως εξωγήινος ή όχι...


#08. ΕΝΝΕΑ του Ρομπ Μάρσαλ
Εξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λέγονται, αλλά αν είναι όπως αυτά του εκτρωματικού κάτι-σαν-μιούζικαλ του Μάρσαλ, τότε καλύτερα μούγκα-στη-στρούγγα και δαλιανίδικα χορευτικά, παρά ο Καλιγούλας σε μουσικοχορευτικό όργιο κατά του καλού γούστου!

#07. ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ του Ορεν Πέλι
Ελπίζω κάποτε, όπως έχει γίνει με το σύνολο του έργου του Εντ Γουντ, να μαζευτούν όλα τα φριχτά απομεινάρια του Blair Witch Project και να προβάλλονται σε ειδικές trash προβολές όπου θα εξυμνείται το μη-σινεμά και η "τέχνη" στο YouTube...


#06. ΥΠΟΨΙΑ του Ατομ Εγκογιάν
Ετσι κι έκανες το λάθος να το πάρεις στα σοβαρά, έχανες τα λογικά σου και οδηγούσες τον εαυτό σου σε άτακτον φυγή. Με κανιβαλιστική διάθεση, γλίτωνες τα χειρότερα. 'Η τουλάχιστον, μέχρι να εμφανιστεί απο κάπου το φάντασμα της Γκλεν Κλόουζ και να σε δολοφονήσει με κοκκαλάκι για τα μαλλιά...


#05. Ολόκληρο το συνονθύλευμα που λέγεται "ελληνικό εμπορικό σινεμά". ΝΗSOS, Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ, I LOVE ΚΑΡΔΙΤΣΑ (ειδικά αυτό...) και δεν ξέρω πόσα ακόμα έχω ξεχάσει καθώς ο κατάλογος φέτος ήταν σαδιστικά ατελείωτος. Κακογουστιά, ερασιτεχνισμός και τηλεοπτικές φαρσοκαταστάσεις είχαν το θράσος να αυτοαποκαλούνται "ταινίες". Ο Καιάδας λειτουργεί ακόμα;

#04. ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ του Λαρς Φον Τρίερ
Για πόσο έξυπνος, άραγε, περνιέσαι όταν ως ο "καλύτερος σκηνοθέτης στον κόσμο" πουλάς για τέχνη ενα μάτσο εγωπαθέστατες εικόνες, με αμπαλάζ μισογυνικής θρησκευτικής αλληγορίας; Οσο θα συνεχίζει έτσι ο Δανός, δεν το γλιτώνω το chat με τις αλεπούδες...

#03. ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ του Τζιμ Τζάρμους
Τι κάνει ο κεντρικός ήρωας; Τι ακριβώς του λένε οι γραφικοί τύποι που συναντά κάθε τρείς και λίγο; Τι γίνεται στο τέλος; Τι θέλει να πεί ο ποιητής; Τι έφαγα το μεσημέρι;


#02. ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ του Λι Ντάνιελς
Θα έδινες ποτέ Οσκαρ Σεναρίου σε ενα talk show της Οπρα; Και πώς θα το δικαιολογούσες; Ως ρεαλισμό; Ως τίμια αντιμετώπιση της πραγματικότητας; Τρίχες. Απλά θα τσέπωνες όσα περισσότερα μπορούσες πουλώντας τη μελούρα που λατρεύεις να μισείς. Ειδικά αν είσαι νέγρος, φτωχός και υπέρβαρος. Και εντελώς ατάλαντος, επίσης.

Και στην κορυφή του λόφου με τα σκατά, ένα αγαπημένο δίδυμο. Οι αδερφοί Κοέν και τα γνωστά τους αποτυχημένα ανέκδοτα στον ΣΟΒΑΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ που ίσως, απο την πολλή σοβαρότητα κατέληξε πιο τραγελαφικός κι απο το Burton Fink. Ειλικρινά δε θα ήθελα ποτέ να ακούσω ανέκδοτο απ'αυτούς τους δύο τύπους. Ούτε χαμόγελο δε θα μπορούσα να σκάσω κι απο ευγένεια... eat my shorts! Δε θέλω να φανώ ρατσιστής, αλλά νομίζω πως του ξέφυγαν αυτοί οι δύο του Χανς Λάντα...


Αυτά για το σκουπιδαριό της σεζόν. Οι παραπάνω επιλογές έγιναν απο ένα σύνολο... 24 τίτλων κι αυτό δε νομίζω οτι αποτελεί πλέον έκπληξη, τουλάχιστον για όσους γνωρίζουν το κινηματογραφικό γίγνεσθαι των τελευταίων ετών...

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ: 17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Πείτε με κομπλεξικό. Και πικρόχολο μέχρι αηδίας. Επιμένω, όμως, να επανεξετάζω ταινίες μετά το πέρας κάποιων χρόνων, πολύ περισσότερο όταν αυτές τις έκρινα υπέρ το δέον αρνητικά στην πρώτη τους προβολή.
Τη Λίστα του Σίντλερ, προφανώς λόγω ηλικίας, δεν την είχα δεί στην κινηματογραφική της προβολή το 1993. Την είδα αρκετό καιρό αργότερα, σε βίντεο. Ημουν, ως τότε, δηλωμένος φαν του Σπίλμπεργκ. Εννοώ, φυσικά, τον Σπίλμπεργκ του Jaws, των Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού, του Ε.Τ., των Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου. Οντας, σαφώς, μικρό παιδί, αγαπούσα το παιδί που έκρυβε κι αυτός μέσα του. Το κακό ήταν οτι αποφάσισε να μεγαλώσει απότομα. Οχι για προσωπική λύτρωση, ούτε για την "προσγείωση" σε μια ενήλικη, κυνική κοινωνία. Αλλά για το χατήρι μιας στάλας ματαιοδοξίας, για ενα χρυσό αγαλματάκι, για μια "ευπρεπή" αναγνώριση. Αν του έλειπαν τα λεφτά, θα τα προσέθετα κι αυτά.

Βλέποντας λοιπόν ξανά, την ταινία για την οποία ο ίδιος δήλωσε πως θα ήθελε να τον θυμούνται πέρα απο κάθε άλλη (φτύνοντας κατάμουτρα όλο το προηγούμενό του έργο, το οποίο και τον καθιέρωσε), συνειδητοποίησα, δυστυχώς, οτι σε εκείνη την "τρυφερή" ηλικία δεν είχα κάνει λάθος. Η Λίστα του Σίντλερ είναι απο το πρώτο της λεπτό μέχρι το 194ο της μια ταινία-ύμνος στην ευκολία των πάντων. Και κυριότερα, πόσο εύκολα μανουβράρεις τη συνείδηση του θεατή που έχεις απέναντί σου. Και ειδικά αν ΔΕΝ είναι Εβραίος. Ωστόσο, για να συνειδητοποιήσεις πλήρως τί ακριβώς "τρέχει" με τη συγκεκριμένη ταινία, πρέπει να δώσεις βάρος σε τρία πράγματα:

1) Η εικόνα. Ο Σπίλμπεργκ ήταν ανέκαθεν μέγας "έμπορος" των εικόνων, μάστορας στο είδος του, εξαιρετικός αφηγητής. Βέβαια, άλλο να αφηγείσαι την ιστορία μιας φιλίας ενός αγοριού κι ενός εξωγήινου κι άλλο μια ιστορία θανάτου, βάναυση και αιματοβαμμένη. Οταν ο Σπίλμπεργκ παίρνει το "σοβαρό" του ύφος, καλύτερα να φυλάγεσαι! Κάμερα στο χέρι και στιλ ντοκιμαντερίστικο. Χιλιάδες κομπάρσοι να σφαγιάζονται ανηλεώς απο καρικατούρες Ναζί, να πυροβολούνται εξ επαφής, να εξευτελίζονται και να θανατώνονται χωρίς προφανή λόγο και αιτία. Το παράλογο του πολέμου; Δε νομίζω! Οταν η Ιστορία έχει καταγράψει τη ΛΟΓΙΚΗ που υπήρχε πίσω απο το σχέδιο του Χίτλερ για την εξόντωση των Εβραίων (κι όταν λέω λογική, μην παρεξηγηθώ, απλά είναι γνωστό οτι ο Χίτλερ ήξερε πολύ καλά γιατί ήθελε τους Εβραίους εξαφανισμένους απο προσώπου γης), δε χρειάζεται κανένας Σπίλμπεργκ για να την ξαναγράψει. Σημασία, όμως, έχει το αποτέλεσμα. Οταν προκαλείς το συναίσθημα του θεατή βάζοντάς τον στη εξαιρετικά δύσκολη θέση να παρακολουθήσει σκηνές όπως το μαζικό κάψιμο πτωμάτων υπο τη συνοδεία ενός αποσπάσματος απο το "Ρέκβιεμ" του Μότσαρτ ή το κυνηγητό στα γκέτο της Κρακοβίας υπο τη συνοδεία, κι αυτό, ενός μελοδραματικού yiddish τραγουδιού (η περιβόητη σκηνή με το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό), τότε είσαι χειριστής του συναισθήματος κι όχι, απλά, συναισθηματικός. Με το ζόρι να κλάψω; Είμαι τόσο αφελής που πρέπει να δω πτώματα να καίγονται μπροστά στη μούρη μου με τον "βαρύ" Μότσαρτ απο πίσω για να καταλάβω οτι επρόκειτο περί κτηνωδίας; Ευτυχώς που ο Σπίλμπεργκ δεν είναι ηλίθιος, ώστε να μπορεί να θεωρεί με ευκολία οτι είμαστε εμείς! Ο συνδυασμός όλων αυτών των εικόνων, συνδυασμένων με τις αντίστοιχες γραφικότητες των ίδιων των χαρακτήρων (και Εβραίων και Γερμανών) μπορεί να σου βγάλει μόνο ένα συναίσθημα: αυτό της έντονης ενόχλησης, οτι αυτό που παρακολουθείς προσπαθεί με κάθε μέσο και τεχνική να σου βγάλει με το τσιγκέλι αυτά που ΕΚΕΙΝΟ επιβάλλει κατά τη διάρκειά του.


2) Το Ολοκαύτωμα. Γιατί να γυριστεί εξ αρχής μια ταινία με αυτό το θέμα; Ο Σπίλμπεργκ είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη της εποχής, οτι γύρισε τη Λίστα του Σίντλερ για να "μην ξεχάσει ο κόσμος το Ολοκαύτωμα". Αλλη μια γελοία παρατήρηση: ακόμα και όλος ο πλανήτης να ήταν γεμάτος νεοναζί, το Ολοκαύτωμα δε γίνεται να ξεχαστεί γιατί είναι ΙΣΤΟΡΙΑ. Οπότε, ο Σπίλμπεργκ στηρίχτηκε για άλλη μια φορά στις πλάτες της, κάνοντας κηδεία με ξένα κόλυβα. Το Ολοκαύτωμα ΔΕΝ είναι κατάκτησή του, είναι μια μελανή σελίδα στην Ιστορία του ανθρώπινου γένους και δε γεννάται αμφιβολία επ'αυτού. Το ζήτημα που τείθεται εδώ, όμως, είναι τί κέρδος είχε ο Σπίλμπεργκ με την ρεαλιστική (σχεδόν... δημοσιογραφικού χαρακτήρα) αποτύπωση του Ολοκαυτώματος στην ταινία του; Προφανώς, όχι αυτό που είχε δηλώσει τότε, αφού το ίδιο το σύστημα που τον έφερε εκεί που είναι "έτρωγε" για πολλά-πολλά χρόνια απο τα "έτοιμα" εκείνης της θηριωδίας. Οπως πολύ εύστοχα είχε πεί εκείνη την περίοδο ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ "Το Ολοκαύτωμα ήταν μια ιστορία για την αποτυχία. Η Λίστα του Σίντλερ είναι μια ταινία για την επιτυχία". Σαφώς! Ο κεντρικός ήρωας καταφέρνει να σώσει μερικούς Εβραίους, την ίδια στιγμή που περίπου 6 εκατομμύρια (θεωρητικά...) σφαγιάστηκαν σε όλο τον κόσμο. Εμείς μαθαίνουμε για αυτή την "επιτυχία", χειροκροτούμε και κλαίμε ταυτοχρόνως και... σύμφωνα με το tagline της ταινίας "One who saves a life, saves the world entire"! Δηλαδή, γίναμε μάρτυρες ενός άτυπου... snuff film και στο τέλος κερδίσαμε...

3) Τα Οσκαρ. Δοκιμάστε να πετύχετε ενα βίντεο στο YouTube, όπου ο νεαρός Σπίλμπεργκ βρίσκεται με μια παρέα φίλων του, το 1976, σε ενα σπίτι και περιμένουν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα Οσκαρ του '75. Οταν ο "πιτσιρικάς" βλέπει τα Σαγόνια του Καρχαρία να προτείνονται για Καλύτερη Ταινία αλλά όχι για Σκηνοθεσία, απογοητεύεται τόσο που κρύβει το πρόσωπό του ψελλίζοντας "I wasn't nominated... I can't believe this.". Και μιλάμε για τη μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του! Δυστυχώς, όταν είσαι ματαιόδοξος άνθρωπος, όσο και να το κρύβεις, κάποια στιγμή θα σε κυριεύσει. Ο Σπίλμπεργκ έκτοτε έκανε πολλές προσπάθειες να κερδίσει το ρημάδι, αλλά έτρωγε συνεχώς πόρτα. Η Λίστα του Σίντλερ "βρωμούσε" ολόκληρη Οσκαρ. Το κυνηγούσε με τόση μανία, που αυτομάτως πολλές απο της σκηνές της ίδιας της ταινίας μοιάζουν κομμένες και ραμμένες για τα μέτρα της Ακαδημίας. Αυτή τη "λύσσα" για ενα Οσκαρ, ο Σπίλμπεργκ την έβγαλε με τον ποιό προφανή, "στημένο" αλλά και εξωφρενικά χυδαίο τρόπο. Και φυσικά, άλλα τόσα εκατομμύρια, που πάντα κάνουν καλό, ειδικά όταν την ίδια χρονιά έχεις φροντίσει να τα τσεπώσεις χοντρά με κάτι σαν... Jurassic Park.

Εν συνόλω, ο Σίντλερ είναι μια ταινία "κατασκευαστική". Δεν ξέρω αν ο σκοπός του Σπίλμπεργκ ήταν, εκτός των άλλων, να αφυπνίσει και τις συνειδήσεις μας. Προσωπικά, δε νομίζω οτι κάνενα θύμα του Ολοκαυτώματος, κανένας σύγχρονος Σίντλερ και κανένας Εβραίος δε δικαιώνεται απο μια τέτοια προστυχιά. Θαρρώ πως περισσότερο προσβάλλει το ήθος ενός θεατή, που έρχεται αντιμέτωπος με το έτσι θέλω με μια ζοφερή στιγμή της Ιστορίας, του επιβάλλεται να κλάψει και να θρηνήσει για τα ΠΑΝΤΑ και στο τέλος να αισθανθεί και αισιόδοξος για την πιθανότητα, και μόνο, ύπαρξης ενός... Οσκαρ Σίντλερ που θα σε σώσει εκεί που θα τον χρειαστείς. Ποιός θα αποφασίσει πώς θα χειριστώ εγώ τη συνείδησή μου; Ποιός θα αποφασίσει οτι έτσι έχουν τα πράγματα και τέλος; Ποιός θα με αναγκάσει να γίνω μάρτυρας μιας ανθρώπινης τραγωδίας; Σίγουρα, όχι ο Σπίλμπεργκ...

ΥΓ. Κάποιοι θα μου πούν οτι δεν έκρινα το έργο με "κινηματογραφικά" κριτήρια. Με ποιά; Χμμ... Απο το σύνολο αυτό της "αμαρτίας" θα έβγαζα μονάχα δύο κερδισμένους. Τον Γιάνους Καμίνσκι που έκανε "παπάδες" στο ασπρόμαυρο και τον Ρέιφ Φάινς που ήταν ο μόνος διασωθείς απο το μονόχρωμο σύνολο των ερμηνευτών. Κατά τα λοιπά, η ταινία, εκτός όλων όσων ανάφερα, ήταν εκνευριστικά μονότονη και επαναλαμβανόμενη, με σενάριο που απλά υπήρχε για να ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους οι πρωταγωνιστές (ανάμεσα στους σκοτωμούς δηλαδή...) και μια αφόρητα μελό μουσική επένδυση του Γουίλιαμς, που καθιστά το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο αφόρητο απο ο,τι είναι...

ΥΓ2. Αποτέλεσμα των 7 Οσκαρ και της κριτικής αποδοχής; Το Amistad, ο Στρατιώτης Ράιαν, το Μόναχο...

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΑΝΑ

του Αίολου


Μάνα,

θυμάμαι με μεγάλωνες. Απο 'δω κι εκεί άκουγα ιστορίες. Μιλούσαν για τον άντρα κυνηγό, που έπαιρνε το όπλο του και με διάφορες τεχνικές περικύκλωνε το θύμα του και το κατακτούσε. Θεωρίες επι θεωριών, αναπτύσσονταν γύρω απο άδεια φλυτζάνια καφέ, μισογεμάτα μπουκάλια μπύρας και γεμάτα τασάκια, σχετικά με τις τεχνικές αυτές και την αποτελεσματικότητά τους.

Μάνα,

μεγάλωσα. Κατάλαβα πως για να είσαι κυνηγός πρέπει να υπάρχουν διαθέσιμα θηράματα. Διάολε, δεν υπάρχουν! Τώρα πια κάθεσαι στο τραπέζι και το 'χεις στο πιάτο. 'Η καθόλου. Ανεξαρτήτου ποιότητας! Δώθε-κείθε τριγυρνούν, πολλές φορές, με μάτι τέτοιο που σε κάνει θήραμα. Πεζές πουτάνες όλο νάζι, νομίζουν πως σε κυβερνούν με το πράμα τους. Πιτσιρίκες που στο "όχι" βγάζουν σπυριά, κομπλεξικές ενήλικες που ζητούν αλλά δεν ξέρουν τί σημαίνει "δίνω", γκόμενες που οι μύτες τους είναι πιο μεγάλες απ'το μπόι τους, αεράτα ξέκωλα...

Τέτοιοι καταντήσαμε, να μας κάνουν τέτοιες υποχείρια. Να υποκύπτουμε. Καμία αξία, καμία αξιοπρέπεια. Πίεση, αλλά η ελευθερία τους ιερή. Ας πάνε απο 'κει που 'ρθαν...

Ακου μάνα,

ξέρω τον καημό σου. Μα, αν θες εγγόνια υπομονή, μέχρι να σταματήσουν να μου γαμάνε την ψυχή!

Παράγκα

Ο ΛΑΚΚΟΣ

Ο Κύριος ξύπνησε πρωί-πρωί - ούτε καν είχε προλάβει να χαράξει κανονικά - και ντύθηκε με τα καλά του. Ενας εξαιρετικά καλαίσθητος συνδυασμός παντελονιού και σακακιού, μαύρα και τα δύο κι ενα εξίσου υπέροχο άσπρο πουκάμισο, καλοσιδερωμένα και τα τρία, πεντακάθαρα, μοσχοβολάγανε. Μαζί, μια απλή, αλλά συνάμα καλόγουστη γραβάτα τα συνόδευε. Χτενίστηκε, αρωματίστηκε, έγινε επιτέλους μετά απο καιρό ενα αληθινό πρότυπο.

Κατευθύνθηκε προς την αποθήκη του σπιτιού του και άρπαξε ενα φτυάρι. Ολοκαίνουριο, το είχε αγοράσει μόλις πριν λίγες μέρες, αχρησιμοποίητο και απο τα ακριβά. Το πήρε στα χέρια του και πήγε στο αυτοκίνητό του, όπου το τοποθέτησε στο πορτ-μπαγκάζ. Μπήκε κι εκείνος με τη σειρά του στη θέση του, έβαλε μπρος και ξεκίνησε.

Ο καιρός, υπέροχος. Μια ζεστή, αλλά όχι αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Ο ήλιος ήταν, μετά απο πάρα πολύ καιρό, ξανά φιλικός μαζί του. Δεν τον χτυπούσε ενοχλητικά στην πλάτη, απλά τον αγκάλιαζε. Και η αίσθηση του αέρα... Πόσο χαρούμενος ήταν! Για πρώτη φορά κατέβασε τα παράθυρα του αυτοκινήτου για να αναπνεύσει τον αέρα και για πρώτη φορά ένιωθε οτι γέμιζε η ψυχή του την ικανοποίηση της φύσης.

Μετά απο μερικά χιλιόμετρα, έφτασε στον προορισμό του. Μια άδεια αλάνα, μακριά απο την πόλη, γεμάτη πέτρες και μικρά σκουπίδια. "Ανίδεοι", ήταν το πρώτο που ψέλλισε. "Πως καταστρέφουν έτσι έναν τόσο υπέροχο τόπο". Σιγά τον τόπο, θα μου πείτε. Μια αλάνα της παρηγοριάς για αναποφάσιστα 10χρονα που κλοτσάνε κάτι πανιά με χρωστικές. Ο Κύριος όμως είχε άλλη άποψη.

Οπως και να 'χει, σταμάτησε το αυτοκίνητο, κατέβηκε, έβγαλε το φτυάρι και προχώρησε προς το κέντρο της αλάνας. Εριξε δυο κλεφτές ματιές τριγύρω του. Ψυχή δεν υπήρχε. Το χαμόγελο ήρθε ξανά στα χείλη του. Εμπηξε με δύναμη το φτυάρι στο χώμα κι άρχισε να σκάβει. Αδιάκοπα. Μετά απο αρκετή ώρα, είχε ανοίξει το λάκκο που ήθελε. Τα ρούχα του, όμως, είχαν λερωθεί. Δεν ήταν πια καλοσιδερωμένα, αλλά "χρησιμοποιημένα". Ο ιδρώτας του είχε χαλάσει το χτένισμα, πλέον βρωμοκοπούσε, δεν ήταν αυτός που ήταν πριν λίγες ώρες. Απογοητεύτηκε για μια στιγμή και είπε να ξαποστάσει.

Τον πήρε ο ύπνος στο αμάξι. Ο λάκκος έμεινε εκεί, ανοιχτός. Πάντως, ακόμα και μετά το πέρας μερικών ωρών, δεν είχε πατήσει άνθρωπος στην αλάνα. Οταν ο Κύριος ξύπνησε, συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να μείνει άλλο έτσι, βρώμικος και τσαλακωμένος. Δεν του άρεσε αυτή η εικόνα, γι'αυτό και πήρε το αυτοκίνητο και ξαναγύρισε σπίτι του, όπου πλύθηκε, χτενίστηκε και ξαναντύθηκε με ρούχα αντίστοιχα με τα προηγούμενα. Ηταν, και πάλι, πρότυπο.

Οταν γύρισε στην αλάνα, βρήκε το λάκκο κλειστό και το φτυάρι εξαφανισμένο. Για μια στιγμή σάστισε. "Μα, ποιός θα έκανε κάτι τέτοιο;" σκέφτηκε. Εστιψε το κεφάλι του, αλλά απάντηση δεν πήρε. Απογοητευμένος ξανά για τον κόπο και τον χρόνο που έχασε, αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του και να κρεμαστεί.

Σ'αυτόν τον κόσμο, όπως συνειδητοποίησε λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ένας άνδρας μόνος του δεν είναι τίποτα.